Ωρες μακριά σου

Κείτονται νεκρές στα άπειρα

Τα μάτια ακουμπισμένα στο λευκό

Του σεντονιού

Μυρίζει ακόμα το σαπούνι

Ο ιδρώτας σου στο μαξιλάρι

Στην ίδια θέση στιγμές αιώνες

Ατελείωτα τα πάντα μακριά σου

Κι εγώ το μόνο που επιζητώ

Να βάλω μια τελεία

Στο πουθενά.

Η αγάπη μου για σένα

Ισως αποκτήσει κάποτε

Ενα δικό της χώρο.

Χώρο που δεν θα σε πνίγω

Με την αγάπη μου.

ΚΑΙ ΝΑ ΄ΜΑΙ ΤΩΡΑ

που κατεβαίνω τους δρόμους πετώντας

ρήματα στα πρόσωπα

γέρικων βάλτων

ερωτεύομαι,

              τρώω,

                        πίνω,

                               μυρίζω,

                                          πιάνω,

                          ακούω,

                βλέπω,

          ζω,

ναι

βουτάω χυμαρώδης με τα μεγάλα στήθη

στην άκρη των ονείρων

πέρα απ΄το φυλλαράκι ενός σκουληκιού

στο χάος της αλήθειας να τη βρω

με το δισάκι μου βαρύ από τα ίδια εκείνα ρήματα

χαρακτηριστικά μου

Ω, ναι!

διασχίζω το σύμπαν των ψαριών

ξαπλώνω την αγάπη σε δυο βράχια

χαράσομαι στα σύννεφα εκείνα

τα πριν πέσει η βροχή

ρωτώ γιατί να μην ζω δυο και τρεις φορές

να διαλέγω το παν από το όλον

και ανεβαίνω τους δρόμους πετώντας

ρήματα στα πρόσωπα

τα αγαπημένα των θνητών

πεθαίνω,

               ευτυχώ,

                          κλαίω,

                                    γελώ,

                                            πονάω,

                          λυτρώνομαι,

                  δίνω,

      παίρνω,

ναι

γινόμαστε όλοι μια κηλίδα φως στο σήμερα

και χανόμαστε περήφανοι που ζήσαμε ωραία στο χθες.