Ηλίας Μπένης
Ονομάζομαι Ηλίας Μπένης. Γεννήθηκα πριν από 30 χρόνια την ίδια ημερομηνία με τον Σαλβαντόρ Νταλί (αυτό σημαίνει 11 Μαρτίου για όσους δεν ξέρουν από ζωγραφική). Το γεγονός έγινε στην ίδια πόλη που γεννήθηκε κι ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο (αυτό σημαίνει στο Βόλο πάλι για όσους δεν ξέρουν από ζωγραφική).
Από μικρός είχα μεγάλη αγάπη στο διάβασμα και όταν δεν έπαιζα ή δεν ήμουν πάνω στο ποδήλατό μου, είχα πάντα ένα βιβλίο μπροστά μου.
Έχω καταφέρει να είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που μιλάει Ελληνικά, Αγγλικά, Ισπανικά και Ταϊλανδικά.
Ήρθα στη Θεσσαλονίκη (απ' όπου και γράφω αυτές τις γραμμές) στα 18 μου χρόνια σπουδάζοντας Μαθηματικά. Μετά την αποφοίτηση ακολούθησε μία μεγάλη περιπέτεια που περιλαμβάνει ένα ημιτελές διδακτορικό στη Λογική, μια εμπειρία στη ζωή της Αθήνας, μεταφράσεις, ταξίδια στην Αμερική και την Ασία, γεωργικά μηχανήματα, χαλιά στο Κασμίρ, κάκτους στην Αριζόνα και Ταϊλανδέζικα γλυκά με σκόρδο, γαρίδες και τσίλι.
Από μικρός είχα προσέξει στο σχολείο πως οι συμμαθητές μου βυθίζονταν σε ατέλειωτα χασμουρητά - αν και επιμελώς κρυμμένα - όταν ο δάσκαλος διάβαζε τις εκθέσεις μας στην τάξη. Επειδή δε μου άρεσε να κοιμούνται όταν με ακούνε και άμα φώναζα δυνατά 'Ξυπνήστε!' ο δάσκαλος θα με τιμωρούσε, αναγκάστηκα να γράφω τις εκθέσεις μου με τρόπο 'αφυπνιστικό'. Ίσως και ο Ρήγας Φεραίος (άλλος Βολιώτης κι αυτός) να είχε τέτοιους συμμαθητές και με την εξάσκηση συνέθεσε το 'Θούριο'.
Όποιον ενδιαφέρει τυχόν συνεργασία για Ταϊλανδέζικο εστιατόριο με καταπληκτικές σπεσιαλιτέ, ας μη διστάσει να επικοινωνήσει μαζί μου - σίγουρη επιτυχία.
ΦΛΕΒΑ ΧΡΥΣΟΥ
Αργοκοιμάται πάνω στον καναπέ
Χωρίς ελπίδα οι εξηγήσεις
Για τρία χρόνια ήταν μεσ' στη καρδιά
Και τώρα πώς να την αφήσεις?
Πώς να πιστέψεις ότι τέλειωσε?
Πώς η αγάπη πια πεθαίνει?
Μα οι ρόδες βιάζονται να φτάσουν στο σταθμό
Μέσα στη νύχτα ένα τραίνο περιμένει...
Κι η νύχτα πέρασε και ήρθ' η αυγή
Μια μέρα ακόμα σαν τις άλλες
Μαύρα τα σύννεφα, θα ρίξει βροχή
Ήδη χτυπάν οι πρώτες στάλες...
Βρήκα διαμάντια σε κομμάτια γυαλί
Καρπούς μεσ' στα ξερά τα χόρτα
Ελευθερία μεσ' στη φυλακή
Και το κλειδί πάνω στην πόρτα
Βρήκα το φίλο μέσα στον εχθρό
Τον Ήλιο πίσω απ' τη Σελήνη
Ένα μπουκάλι πλέει στον ωκεανό
Άπιαστο όνειρο που αλήθεια θα γίνει
Τραγούδι μεσ' στο εργοστάσιο
Φλέβα χρυσού στη γειτονιά σου
Κι ούτε θυμάμαι πως περπάτησα
Τα λίγα μέτρα μέχρι την εξώπορτά σου.
Ο
ΔΙΔΥΜΟΣ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΟΣ
Έχει το ίδιο πρόσωπο με μένα,
Το ίδιο βλέμμα, την ίδια τη φωνή
Ως και τα γούστα μας είναι τα ίδια
Σα δύο φύλλα απ' το ίδιο το κλαδί,
(Σα δυο κομμάτια απ' την ίδια μηχανή.)
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Στο δρόμο μου μιλάει άγνωστος κόσμος,
Κόσμος που δεν τον έχω ξαναδεί
Και μ' άλλο όνομα με χαιρετούνε,
Θα με περνούνε για τον άλλο δηλαδή.
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Με είδαν, είπανε, στη Δύση.
Χθες μεσημέρι ώρα δύο και μισή.
Μην τους πεις, μην τους το μαρτυρήσεις.
Πώς τέτοια ώρα ήμουν στην Ανατολή.
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Είν' απ' την άλλη όψη του καθρέπτη
Ένα οικείο πρόσωπο, γνωστό
Ξέρει όλα τα κρυμμένα μυστικά μου
Είν' ένας άλλος, ή μήπως είμ' εγώ?
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Νομίζεις, κι όμως δε με ξέρεις
Ποτέ δε μ' έμαθες πραγματικά
Αυτός που πέρναγε κάθε φορά για μένα
Απλά είναι κάποιος που μου μοιάζει τρομερά.
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Ποιος απ' τους δυο τώρα να σε κοιτάζει?
Ποιος απ' τους δυο να σου χαμογελά?
Άραγε κάποιος που τον ξέρεις τόσα χρόνια,
Ή που τον είδες μόνο μια φορά?
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Δεν είμ' αυτός που νόμιζες πως ήμουν
'Είμ' ένας άλλος' όπως είπε κι ο Ρεμπώ.
Αυτά που ήξερες για μένα ξέχασέ τα,
Γιατί τον άλλον ήξερες τόσο καιρό.
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
Το βράδυ μεσ' στους έρημους τους δρόμους
Κάποιος ζυγώνει από πέρα μακριά
Όταν με φτάσει και συναντηθούμε
Θα με κοιτάζει η δική μου η ματιά
Δεν είμαι εγώ, είναι αυτός,
Ο δίδυμός μου αδερφός.
Ίδιος και διαφορετικός,
Και μ' άλλο όνομα γνωστός.
ΘΑΛΑΣΣΑ
ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
Ποιο να' ναι το αίσθημα, μεράκι που σε πνίγει?
Κι όλο ζητάς να βρεις μια χώρα μακρινή
Μέσα στα σπίτια τα παλιά, τα ερειπωμένα
Τις νύχτες ξαγρυπνά μια μυστική ζωή.
Ποιο να' ναι τ' όνειρο που κάτι σου θυμίζει?
Αν μόνο άκουγες τη λέξη-κλειδί...
Ξυπνάς χαράματα λουσμένος στον ιδρώτα
Μες στο δωμάτιο νιώθεις κάποιος είν' εκεί.
Ξέρεις το αίσθημα πως κάποιος σε κοιτάζει
Στα σκοτεινά δρομάκια σε ακολουθεί.
Ξυπνάς και τ' όνειρο μέσα σου ζει ακόμα
Και αναρωτιέσαι άμα έβγαλες κραυγή.
Κοιτάζεις γύρω σου μέχρι να καταλάβεις
Αν είναι όνειρο ή αλήθεια αυτή η στιγμή
Γυρίζεις στο πλευρό κι ο ύπνος δε σε παίρνει
Να ξαναζούσες τ' όνειρο για μια στιγμή
(Να ξαναζούσες τ' όνειρο για μια ζωή...)
Όταν η νύχτα πέφτει μες στη γειτονιά σου
Μοιάζουνε οι σκιές να κρύβουν μυστικά
Κάτι υπέροχο σε ψάχνει, σε γυρεύει
Κάτι σε περιμένει πίσω απ' τη γωνιά.
Να ήσουν πλάσμα του ονείρου αστροναύτης
Να ήσουν γάτα και να τρύπωνες παντού
Άλογο που σηκώνεται στα πίσω πόδια
Κομήτης που περνά στο μαύρο του ουρανού.
Έχει πανσέληνο και μοιάζει να' ναι μέρα
Έχει πανσέληνο και είναι μαγικά.
Των καραβιών τα φώτα μέσα στο λιμάνι
Αντανακλούνε πάνω στα θολά νερά.
Σε παίρνει ο ύπνος και κοιτάζεις το φεγγάρι
Μες στο δωμάτιο είναι το μόνο φως
Πέφτεις για ύπνο και ξεχνάς το όνομά σου
Κοιμάσαι και ξανακοιμάσαι συνεχώς.
Κύματα ύπνου γαληνεύουν το μυαλό σου
Σου φέρνουνε μηνύματα από μακριά
Βούτα στη θάλασσα του ονείρου μοναχός σου
Μαργαριτάρια ψάξε να' βρεις στα βαθιά!
ΑΓΡΙΑ
ΖΩΗ
Δε μένω σε διαμέρισμα,
Δεν πέφτω για ύπνο το βράδυ
Μόνος τη νύχτα τριγυρνώ
Και ψάχνω το σκοτάδι
Δεν παίρνω δικηγόρους
Ούτε λαδώνω δικαστικούς
Δυο σειρές δόντια κοφτερά,
Μ' αυτά λύνω τους λογαριασμούς
Μάτια που λάμπουν,
Νύχια που αστράφτουν,
Σβελτάδα αιλουροειδούς,
Φρόντισε να μην είσαι μέσα στους εχθρούς.
Είμαι τα ζώα που σκότωσαν
Δίχως λόγο και αιτία
Εργαστηρίων θύματα
Για να πάρουν μια ουσία
Είμαι ένας σκύλος και την ουρά μου
Χαρούμενα κουνάω,
Είμαι γεράκι ελεύθερο
Στους ουρανούς πετάω.
Άλογο είμαι κι ατίθασο
Καλπάζω μεσ' στους αγρούς
Είμαι δελφίνι,
Σώζω ναυαγούς
Είμαι τα ζώα τα ελεύθερα
Και τα ζώα τα σκλαβωμένα
Τα ζώα που στην Εθνική
Ξαπλώνουν σκοτωμένα
Τα ζώα που πίνουν κάθε σταλιά
Ζωής μέσα στη χαρά τους
Που παίζουν, τρέχουν και πετούν
Όσο ζητάει η καρδιά τους.
Κι αφού από σένα, πιο ευτυχισμένα
Ζούνε κι ας μην τ' αφήνεις
Γιατί τα κυνηγάς για σπορ,
Μια θέση δεν τους δίνεις?