Γιώργος Άπειρος
Γεννήθηκα στην Κρήτη. Σπούδασα στην Αγγλία. Τώρα τριγυρνάω στην Αθήνα. Θα ήθελα μια μέρα να γράψω ένα εισαγωγικό σημείωμα όπως αυτό, γεμάτο με γραμμές για τα μέρη που έχω ζήσει και τα πράγματα που έχω κάνει. Είμαι 22 χρονών.
Έστω κι αν δεν λεπτέναν οι ψιχάλες
Έστω κι αν τελικά δεν σ’ασπαζόμουν να μην σε κρυώσω
Πάλι θα ‘ρχόμουν στον σταθμό για να σε δώ
Αδιαφορώντας ξάφνου για τα φανάρια και για τον καιρο
Θέλω να γίνω ποίηση,
να γίνω μελωδία,
καρδιές γύρω μου να χτυπούν
δίχως εγώ να βλέπω.
Η όραση είναι κλοπή
γκριζαίνει με πινέλο την ημέρα
και περιμένω εκείνη την στιγμή:
Όσα βλέπω καρδιά να μην γίνονται,
μονάχα πνεύμα, μέτρα και ζυγοί
μονάχα ποικιλία, έξι αποχρώσεις κίτρινο
...για το σιτάρι.
Σφουγγάρι θέλω να’ μαι να ρουφώ
κάθε στιγμή, τον χρόνο να στεγνώνω
Για χάρη σ’ εκείνο το ρυάκι μέσα
που θάλασσα ζητεί.
Κι όσα βλέπω καρδιά να μην γίνονται
μονάχα πνεύμα, μέτρα και ζυγοί.
Ύστερα στ’ όνειρο με βλέπω,
χωρίς σωστό και λάθος περπατώ.
Δικός μου ο δρόμος,
δικός μου κι ο προορισμός.
Δικές μου οι πληγές, κι εγώ
περήφανος τις γλύφω.
Μεγάλο τα’ όνειρο, μεγάλη κι η βραδιά.
Η νύχτα έγινε μέρα,
αντίο, ποίηση, καρδιά, φοβέρα.
Γεννήθηκα πολλά επιθυμιτικός
Ά.Ν. 31/7/2001
Δεν έχω λέξεις
Πια δεν έχω λέξεις
Τις ξέχασα και με ξεχάσαν
Περνώ τις μέρες μού «υπάρχοντας»
Μονάχα στο μυαλό μου
Ειν΄η σιωπή μια φίλη ξαφνικά
Και κάνουμε έρωτα μαζι στα σιωπηλά
Και φεύγουμε παρέα κρυφοχαμογελώντας
Μα να, ένας κέρσορας για ώρα αναβοσβήνει
Λέει ένα τραγούδι απ’ τα παλιά που αγαπάς
Τους στίχους όλους τους διαλύει
Και συ αιώνια τον κοιτάς
Κρύος αέρας, βραδυνός, κι η Λένια διπλωμένη.
Επιστρέφουμε σιωπηλοί μέσα απο τα καλντερίμια,
παρέα με τα βάσανα που μας περιτριγυρίζουν.
Αδιάφορες κουβέντες πιο φίλους δεν μας κάνουν,
μονάχα οι σιωπές και οι περιπέτειες θα το πετύχουν
να δώσουμε χώρο στις ψυχές μας να μοιράσουν.
Πάντοτε, εύχομαι, έτσι να ‘μαστε, έτσι αθώα να συλλογιζόμαστε
στις μέρες μας ελεύθερα πουλια να ζούμε.
μηδε καμμιά σκοτούρα στο μυαλό.
Κι ας μην αγκαλιαστούμε τελικά,
και ούτε καν να πούμε «γειά».
Βλέπω πουλιά, πουλιά στον ουρανό το βράδυ
Εδώ στην Ξάνθη, στα παγωμένα καλντερίμια
όλου του κόσμου η ασχήμια
μπροστά στα πόδια μας θε να παραδοθεί.
Σιωπή. Όλες τις σκέψεις μου δεν τις εκφράζω,
τις αγωνίες μου σιωπώντας τις καθησυχάζω.
Σιωπή, πάντα σιωπή, για να νικήσει η ζωή.
turn
on an unsuspected day
down in the stream
a perplexed boy
grabs with his hands the branches of a tree
“I won’t let go.
How can I know
what lies behind this turn
down in this stream?”
down in the stream
the sun is setting
the fields grow older
o tired hand, why don’t let go and fly free
“The land around
remains the same
it’ll never change
but… I’m afraid.”
whatever hides down in this stream
is something new
but meaningless without you.
There’s forests, deserts, mountains, an ocean too.
It’s now morning
the day is new.
“I’m letting go
bye branch, I’m moving
I’ll see what hides
Behind this tur…”
the boy is lying in a new shore
the bottom of a waterfall
he’s dead but smiling
cause he let go.
Λονδίνο, Χειμώνας 2001
γλυκιά τούτη η βραδινή νηνεμία
μα μέσα η ψυχή μου πάλι βράζει
την αυγουστιάτικη αστροβροχη
εύκολα θα μπορούσα να εξαντλήσω
με ευχές που θα χαθούν
όπως τα’αστέρια στο πηχτό σκοτάδι
γλυκιά τουτη η βραδυνή νηνεμία,
μυρίζει θάλασσα ουρανό και ανησυχία
αν άρχιζα σήμερα μια ιστορία
θα έμενε για πάντα χωρίς τέλος
ελεύθεροι όσο ζούμε, δίχως ξωπίσω
να κοιτάμε για δασκάλους
έχουμε αισθήσες κι ειν’ τούτο αρκετό
για τα σκουλίκια υπο της γης
η πιο χρυσή τροφή θε να ‘μαι
ελεύθερος ελεύθερος ελεύθερος
Α.Ν. 8/9/01