Ξωχέλη Αλίκη 

Γεννημένη στις 3 Μαρτίου του 79...

Ψάρι στο ζώδιο και στη ζωή...
Φοιτήτρια της ιατρικής και της καθημερινότητας....
ΑΥΤΑ

-Τάσεις φυγής

Μ'ένα αεροπλάνο θα χαθώ
περ' από τις θάλασσες που με δέρνουν
και βουνά που με ξεπερνούν.
Μ' ένα αεροπλάνο θα χαθώ
μέσα σε όνειρα που φέρνουν
αναμνήσεις που με μεθούν....

Ιστορίες παλιές ν' αναζητώ
μ' έναν άστεγο ζητιάνο για παρέα
καινούρια λάθη να κρατώ
κι ας λεν η ζωή πως είν' ωραία

άστρα δίχως μέλλον δακρυσμένα
στην άκρη του ονείρου μου περα πεταμένα
ψάχνουν την ώρα τον ήλιο που θα δουν
να τον δουν, να παν να κοιμηθούν

δως μου ένα χέρι να κρατώ
σαν νοιώθω μόνη να το σφίγγω
δως μου ένα δάκρυ να σιωπώ
σ' αυτό, τον τρόμο μου να πνίγω.

κι' όταν το παραμύθι μου στην αλήθεια του κρυφτεί,
το υπόσχομαι...
θα πάψω να ρωτάω...
θα μείνω μόνη στη γωνιά που φτιάξαμε μαζί
το παγωμένο χέρι πια...
μόνη να κρατάω.

-για τί αναμνήσεις μου μιλάς.....

οι πιο ωραίες μου στιγμές είναι αυτές που κατάφεραν να μπλέξουν το ποτέ με το τώρα
όταν ήμουν στην παρέα και βρισκόμουν στο φεγγάρι
όταν κοιτούσα τα σύννεφα και μιλούσα με το Θεό
θυμάμαι που γελούσες όταν σου έλεγα ότι είχα ξεχάσει με τί χρώμα πούλια έπαιζα στο τάβλι
ποτέ δεν κατάλαβες ότι εκείνη την ώρα επέστρεφα από το πιο ωραίο ταξίδι
για ποιές αναμνήσεις λοιπόν μου μιλάς αφού δε μοιραστήκαμε ποτέ καμιά
ποτέ δεν είδες τον δικό μου ουρανό ούτε βράχηκες από τη βροχή των δακρύων μου
μη μου λες λοιπόν πως νοιάζεσαι όταν μου ζήτησες να σου μιλήσω αλλά ξέχασες να με ακούσεις...
άσε... φεύφω πάλι σε λίγο....

-ζωή σα φιλμ

μια ζωή σα φιλμ
ανόητα γραμμένη
μια ζωή σα φιλμ και οι ρόλοι πουλημένοι
και γω προσπαθώ σενάριο ν' αλλάξω.
μα κι αν θέλω δε μπορώ ουτ' ατάκα να πειράξω.
και μένω άθλια στην ίδια τη γωνία
μες το τρακ να με τρώει η αγωνία
μα κι αν θέλω δεν τολμώ
τις κάμερες ν' αρπάξω.
μες τα φώτα λίγο να χαθώ,
πως υπάρχω να φωνάξω.
μια ζωή σα φιλμ
που χάθηκε στ' αρχεία.
μ' ένα δράμα σαν πλοκή,
μια αστεία ιστορία
κανείς δεν μπορεί να πεί
ποιός ήρωας θα έρθει να κερδίσει
αν θα μείνω στη σιωπή
ή κάποιο χέρι θα 'ρθεί να με τραβήξει.
δυο δάκρυα...μια στιγμή...
μουσική και υστερία
μια ζωή σα φιλμ....
η δική μου ιστορία....

τα χαμόγελα της στιγμής
γίναν φιγούρες εποχής
και η αγάπη της στιγμής
όνειρο ψυχής
λέξεις δακρυσμένες στην άκρη της γραμμής
λέξεις δίχως νόημα
λέξεις να μη νιώθει κανείς

-ερωτικό

έβρεξε απόψε και σε θυμήθηκα ξανά
ανακάτεψα τα δάκρυά μου με τις άψυχες ψιχάλες
και τ' άφησα να τράξουν
τη μορφή σου να κλέψουν
απ' το έρημο δρομάκι της ζωής μου.
και τί μ'αυτό
έμεινες και πάλι στην καρδιά μου
κρυφά να μου γελάς
έμεινες και πάλι στα όνειρά μου
τ' άστρα να μετράς
Μα μόνο εκεί ...
μόνο στα όνειρα σε βρίσκω μόνο στη βροχή.
έβρεξε απόψε και θυμήθηκα ξανά πως είμαι μοναχή...

ήθελα τόσα να γράψω αλλά πάντα κατι με σταματούσε.
ισως οι αλήθειες που αρρώσταιναν το βλέμμα μου στην κάθε Ανατολή της γνώσης που χαραζώτανε μπροστά μου.
Μα δεν ξέρω τίποτα που να μη ξέρουν και οι άλλοι.
Ισως αυτό να φταίει για όλα.
και ο δρόμος που καθε μέρα με συνοδεύει φαίνεται διαφορετικός όταν στη σκέψη μού έχω τη ζωή.
Τι κρίμα!Ηθελα τόσα να πω..μα οι λέξεις δε μου' καναν τη χάρη.
Και'μεινα φτωχή να δανείζομαι τις φράσεις των δικών μου μήπως έτσι φανερωθεί το μυστικό.
Μα ποιός τολμάει ν'ανοίξει τις πύλες του ονείρου...
ειν'ο άνεμος ζεστός και ομως ξέρει να σε παγώνει...
Ισως γι'αυτό δεν έγραψα ποτέ αυτά που ήθελα να πω...
φοβήθηκα το όνειρο να ζησω...τι δειλία!

όταν αρχισα να σκέφτομαι
άρχισε ο πόνος
όταν αρχισα να θυμάμαι
άρχισε η μέθη
όταν αρχισα να ονειρεύομαι......
αρχισα να ζω...........