ΚΑΙ ΜΕΤΑ, ΞΥΠΝΗΣΑ

Η Χρυσαλίδα μου το είπε ξεκάθαρα: “Ε, δεν πας καλά!”. Θα μου πεις, τι θέλω και θυμάμαι παλιές ιστορίες τώρα, αλλά τι να κάνω που ακόμα συγκρούομαι με τον εαυτό μου; Ο έρωτας είναι τυφλός μα τόση γκαβομάρα δεν την περίμενα! Πέντε χρόνια, ούτε ένα ούτε δυο. Και το καλύτερο δεν στο είπα ακόμα. Πέντε χρόνια χωρίς να κάνουμε... ξέρεις, τέτοιο, το απ’ αυτό, ναι, ναι, για το εκείνο εκεί μιλάω. Βέβαια, ήμαστε φίλοι, λέει, οπότε τζιζ κακά το αποτέτοιο. Μα πώς γίνεται να ήμουν τόσο ζώον; Αυτό είναι και ο βασικός λόγος της εσώτερης σύγκρουσης με μολότοφ και δακρυγόνα και ευτυχώς, δεν έχω θρηνήσει θύματα ακόμα.

Για να ξετυλίξω το νήμα της ιστορίας από την αρχή, πρέπει να σε πάω λίγο πίσω και να σου υπενθυμίσω ότι η αφηγήτρια έχει το προνόμιο της υποκειμενικότητας. Φυσικά και θα στα πω από τη δική μου πλευρά, ποιος νοιάζεται για τη δική του (εκτός ίσως από αυτόν τον ίδιο); Το λοιπόν, όλα ξεκίνησαν την καταραμένη μέρα που τον είδα με τις χορδές στο χέρι και του’ πιασα κουβέντα περί μουσικής και αρμονίας. Για να μην πλατειάζω, καταλήξαμε να κάνουμε παρέα καθημερινά, με minimum ώρες φιλικών συνευρέσεων τις 12. Πολλές φορές κοιμόμασταν μαζί (είπαμε, χωρίς ταρατατζούμ και πυροτεχνήματα).

Και μετά, ήρθε ο έρωτας. Τι να κάνω, του το είπα. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, έχουμε δυο τινά: ή που ο μη ερωτευμένος της ιστορίας θα κόψει εντελώς και θα αφήσει την ερωτευμένη να ησυχάσει ή που θα είναι σωστό κάθαρμα και θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον έρωτα της. Εγώ έπεσα στη δεύτερη πιθανότητα, ούτε στο πηγάδι να είχα κατουρήσει.

Μ' έσερνε λοιπόν πέντε χρόνια με λόγια όπως : "καμιά δεν μετράει για μένα όπως εσύ", "αν σ' έβλεπα ερωτικά θα ήμασταν ζευγάρι", "σ' αγαπάω παραπάνω από φίλη" - να συμπληρώσω εδώ, παρακάτω από γυναίκα - και άλλα διάφορα τέτοια. Ήταν πολύ καλός στα λόγια, μου έγραφε και στιχάκια μελιστάλαχτα, μασούσα εγώ. Είχε και χιούμορ καταπληκτικό, το γέλιο που ρίχναμε ήταν άλλο πράγμα. Διασκεδάζαμε (αυτό είναι το μόνο που μου λείπει). Η διασκέδαση βέβαια συνεχίζει με όλα όσα υπέστην με χαρά μου τόσα χρόνια. Κοινώς, ακόμα κοιτάζω τα μούτρα μου στον καθρέφτη και γελάω με την στραβομάρα μου. Μα, η Χρυσαλίδα μου το είχε πει επανειλημμένως :"Δεν πας καλά παιδάκι μου, είσαι άρρωστη!". Χαμπάρι εγώ!. Να οι κουβέντες, να τα ξενύχτια συμπαράστασης στους έρωτές του και στο φανταρικό του. Να λέμε και του στραβού το δίκιο (του άλλου στραβού, όχι το δικό μου), είδα ωραιότατες πόλεις της πατρίδας μας τρέχοντας να τον στηρίξω κατά τη διάρκεια της θητείας του, μιας και οι άλλες γυναίκες της ζωής του δεν τον καταλάβαιναν όπως εγώ. Η δική του συνδρομή στην υπέροχη και φιλικότατη σχέση μας ήταν τα παροιμιώδη στησίματα του. Ξέρεις το ανέκδοτο που ο τύπος πάει για τσιγάρα και εξαφανίζεται; Ε, εγώ το έζησα. Όσο περνούσε ο καιρός, εμπεριστατωμένα δικαιολογούσε τον ζαμαμφουτισμό του, με δηλώσεις του τύπου "ό,τι κάνω το κάνω για τον εαυτό μου, ακόμα κι όταν αγαπάω για μένα το κάνω, όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι". Τώρα, πώς γίνεται να θεωρεί τον εαυτό του σαν όλους τους άλλους ανθρώπους, ακόμα δεν το κατάλαβα. Και φτάνουμε στο τέλος όπου να' ναι καθότι άρχισα να βαριέμαι. Ένα βράδυ, κάποιες ώρες μετά τα μεσάνυχτα, τότε που βγαίνουν οι νυχτερίδες (να' τος ο οιωνός πουλάκι μου, που κοίταζες;), τηλεφωνεί και μου ζητά να τον φιλοξενήσω. Πάνω που είπα εντάξει με μισή καρδιά καθότι ήδη μπουχτισμένη, μου σκάει την πρώτη βόμβα: "είμαι με μια φίλη". Κι επειδή όταν λέω κάτι δεν το παίρνω πίσω, άνοιξα την πόρτα μου και έφαγα την ατομική βόμβα. Η φίλη του ήταν συνονόματη. Συνονόματη, ομορφούλα και γλυκούλα, παντελώς άγνωστη σε μένα όπως όλες οι προηγούμενες. Τη συγκεκριμένη όμως, όλως τυχαίως του διέφυγε να μου την αναφέρει! Την έφερε απευθείας στο σπίτι μου, κοιμήθηκε μαζί της στο κρεβάτι μου και με τόσο, μα τόσο ενδιαφέρον ρωτούσε τι μου συμβαίνει και δεν έχω τα κέφια μου.

Και μετά, ξύπνησα. Ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα άνθρωπο που την καθαρματότητά του (κατά το χαλαρότητα) την ονόμαζε ροκιά. Αν δεν ομορφύνουμε τα άθλια στοιχεία της προσωπικότητάς μας, πώς θα μας αντέξουμε;

Κάπου εδώ, έφτασε το τέλος της ηλιθιότητός μου. Αυτό που κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια - πέραν των περιηγήσεων σε πόλεις της Ελλάδος - ήταν ότι έμαθα πώς να κάνω την καρδιά μου κοτρόνα. Αυτό που μου μένει να μάθω τώρα, είναι πώς να την πετάω στο κεφάλι αυτού που με πόνεσε κι όχι στο δικό μου. Έχω ακόμα το καρούμπαλο να μου το θυμίζει.

Μάϊος 00

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΛΟΝΔΙΝΟ

Μακριά Πατούσα μου,

Ναι, είναι αλήθεια, το περπάτημα βοηθάει στην πέψη αλλά και στο να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Οπότε, μιας και έχω ολοκληρώσει την ταξιθεσία, είπα να σου γράψω ένα μη χαοτικό γραμματάκι. Εχθές με πήρε τηλέφωνο μετά από τρεις εβδομάδες σιωπής. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι έπαθα! Η καρδιά μου χτυπούσε σε άφρο - jazz ρυθμούς, τα χέρια μου δεν υπάκουαν σε καμία εντολή μου - σαβούρντησα το τηλέφωνο δυο φορές - αλλά η φωνή μου δεν έτρεμε καθόλου, ήμουν πάρα πολύ ψύχραιμη. Μετά από τρία τέταρτα μπουρδολογίας και συζήτησης περί των ανέμων και του κλίματος της χώρας μας, επιτέλους μου είπε να βρεθούμε.

Ξέρεις, με τον γνωστό άμεσο τρόπο του:

Τι θα κάνεις το βράδυ;

Τίποτα, θα κάτσω σπίτι.

Μάλιστα.

Γιατί, θες να' ρθείς;

Ναι, ίσως περάσω αργότερα.

Φυσικά, ούτε ήρθε, ούτε ειδοποίησε ότι δεν θα' ρθει. Αποτέλεσμα, δυο ώρες μετά ήμουν με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, με μαλλί αντίστοιχο του μαλλιού της γριάς που πουλάνε στα πανηγύρια και στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης. Κι έρχομαι εκείνη τη στιγμή και σκέφτομαι (πρόσεξε, ο συνειρμός μου είναι μοναδικός): Αφού του είπα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, ότι προσπαθώ να το ξεπεράσω και ζορίζομαι να πάρω απόφαση ότι δεν πρόκειται να ήμαστε μαζί ποτέ, αυτός σιωπά για τρεις εβδομάδες και όταν τελικά δίνει σημεία ζωής, με στήνει. Προσπαθώ να μπω λοιπόν στη λογική του άντρα και καταλήγω ότι αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης του ενδιαφέροντός του για τον πόνο μου. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση (εκείνη τη στιγμή, ούτε να το σκεφτώ ότι απλώς φέρθηκε σαν ένα δειλό, ελεεινό υποκείμενο!). Αφού λοιπόν έβγαλα το συμπέρασμά μου, άρχισα να χοροπηδάω στο κρεβάτι. "Νοιάζεται, Θεέ μου, νοιάζεται!". Μα δεν ξέρεις τι χαρά πήρα! Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την αναστάτωση. Την επομένη βέβαια (δηλαδή σήμερα), αφού περπάτησα ένα μισάωρο μετά το φαγητό, εμφανίστηκε μπροστά μου εντελώς απροειδοποίητα όλη η αλήθεια. Κάναμε έρωτα αραιά και πού, όταν χρειαζόταν μια τόνωση και εκτόνωση. Έχω λοιπόν μια πολύ καλή θέση στα παπάρια του. Βέβαια, να μην είμαι εντελώς αχάριστη, καλά ήταν πριν μου τα χαλάσει ο φτερωτός Θεούλης (βλ. ζιζάνιο)!

Σε φιλώ γλυκιά μου και περιμένω τα νέα σου.

FEMME FATALE

Πέρασαν το λοιπόν οι μέρες επώδυνα και συνάμα δημιουργικά. Οι σκέψεις που κάνει κανείς σε κατάσταση πόνου, είναι πολύ προωθητικές, όπως λέει και μια από τις φιλενάδες. Πραγματικά, ξεπέρασα τον εαυτό μου και το IQ μου.

Πάνω που έχω ηρεμήσει, έχω αναπτύξει επαρκώς επιθετικές τάσεις απέναντι στο αντρικό φύλο, νιώθω πολύ γαμάτη γκόμενα που κανείς δεν μπορεί να ακουμπήσει, απρόσιτη και γεμάτη αυτοπεποίθηση, μπαίνει στο σπίτι μου ένα απόγευμα το πλάσμα. Κι όταν λέω πλάσμα, εννοώ ότι ένιωσα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται από το ωστικό κύμα του βαδίσματός του, την καρδιά μου να φτερουγίζει ωσάν σπουργίτι που βρήκε ένα ολόκληρο ψωμί και χαίρεται για το βασιλικό γεύμα που βρέθηκε μπροστά του, το μυαλό μου να αδειάζει σαν να τρύπησε το κρανίο μου στη βάση του, ενώ τα πόδια μου πατούσαν σταθερά στη γη και το χαμόγελό μου άγγιζε ελαφρώς τους λοβούς των αυτιών μου. Τι μου λες μετά για προωθητικές σκέψεις, γερά οικοδομήματα άμυνας, τείχη, οχυρά και ψυχική ισορροπία! Ο αλητάμπουρας χρειάστηκε δυο δευτερόλεπτα για να κουνήσει τον ουρανό και τη γη μου, να αφανίσει το όμορφα, με κόπο αποκτημένα, επιθετικά ένστικτα που ετοιμαζόμουν να εξαπολύσω στον επόμενο εραστή μου. Καθότι, όπως καταλαβαίνεις, το περιστατικό ήταν επείγον, άναψα τη σειρήνα, ζήτησα να με συγχωρήσουν για λίγο και κατευθύνθηκα στο μπάνιο με το κεφάλι ψηλά. Αυτό, μέχρι να φτάσω στον καθρέφτη, βέβαια. Γιατί μόλις με αντίκρυσα, έριξα τα αυτιά κάτω και άρχισα τις εποικοδομητικές παρατηρήσεις: "Φτου σου γουρούνα! Να χαρώ εγώ femme fatale και αηδίες! Μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένη μόνο με σεξ, ε; Πάρτα τώρα στη μάπα και μην ακούσω κουβέντα".

Έτσι, τις τελευταίες μέρες, προσπαθώ να το πάρω απόφαση. Δεν θα γίνω ποτέ μια Μαρλένε Ντίντριχ, μια Ρίτα Χαίηγουορθ στο Τζίλντα, μια Λίντα Φιορεντίνο στην Τελευταία Αποπλάνηση. Λέω λοιπόν, μαζί με την απόφαση, να πάρω την μπανάνα μου και να πάω στο κλουβί μου. Σσσσσσς…..

ΠΩΣ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Έξι μέρες. Έξι μέρες κι έξι νύχτες για την ακρίβεια. Ικανό χρονικό διάστημα, ώστε η απουσία του μικρού μου ταύρου να ανατρέψει όλα όσα με βεβαιότητα ήξερα ότι νιώθει για μένα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είναι τόσο δύσκολο να συγχρονιστείς με έναν άλλο άνθρωπο στην αρχή μιας ερωτικής σχέσης. Για την ακρίβεια, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο δύσκολο για μένα.

Τις έξι αυτές μέρες και νύχτες, γίνεται μέσα στο κεφάλι μου πανικός. Ανασφάλειες, προσδοκίες, πιθανολογίες, διορατικότητα, σενάρια με ποικιλόμορφες εκβάσεις, άπειρες ερμηνείες των λέξεων και των πράξεων του καλού μου, όλα στήσανε carnival fiesta, χορεύουν μάμπο και ρούμπα πίνοντας τσιγαριλίκια, ατελείωτες ποσότητες αλκοόλ και ακούγοντας μουσική στη διαπασών. Κυριολεκτικά ξεκουφάθηκα! Κι όχι μόνο αυτό, με τόσες παρενέργειες ξέχασα και όλες τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε τα δυο μας. Το βλέμμα του όταν μου είπε "σε θέλω" για πρώτη φορά, το τρυφερό και καταπληκτικό πρωινό που μπήκαμε μαζί στη μπανιέρα - δεν με χωράει ολόκληρη, αλλά όπου υπάρχει καλή καρδιά, χίλιοι καλοί χωράνε - κι όλος ο κόσμος ήμασταν εμείς και άλλα τέτοια συναφή, για να μη μας πάρουν τα μέλια ώρα που είναι.

Βρέθηκα λοιπόν την έκτη μέρα της απουσίας του να είμαι απίκο πάνω από το τηλέφωνο που "με μισεί γι' αυτό δεν χτυπάει το άθλιο", να κοντεύω να τρελαθώ απ' τις ημικρανίες (μια carnival fiesta μπορεί να είναι πολύ δυσάρεστη, πίστεψέ με) και να κείτομαι στον καναπέ ημιλιπόθυμη από την αφαγία. Παρέλυσα, δεν είμαι ικανή να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εν μέσω τελευταίας εξεταστικής, να απασχολήσω το μυαλό μου με οτιδήποτε άλλο, αφού χθες όλο το σπίτι καθάρισα και τίποτα δεν έγινε. Α, ρε μανούλα, μια φορά είπα ν' ακολουθήσω την τακτική σου "με το σφουγγαρόπανο στο χέρι όλα περνούν" και δεν λειτούργησε. Μα τόσο ανεπίδεκτη μαθήσεως είμαι τελικά; Όοοοοχι! Απλώς ξέρω καλά πώς να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. Και ξέρεις, με ό,τι και να καταπιαστώ, είμαι τελειομανής, το πετυχαίνω με μεγάλη ακρίβεια.

Λέω να πέσω για κανέναν υπνάκο τώρα που ολοκλήρωσα τη διαδικασία και μ' εξουθένωσα επιτυχώς. Αν και πάντα υπάρχει χώρος για λίγη ταλαιπωρία παραπάνω. Στα όνειρά μου!