5Χ3

Βουβάθηκα για να σας πω 
πόσο σπουδαία ειν' η ειρήνη . 
Και πόσο μ' άρεσε ! 

Να ο ήλιος . 
Αν δεν τον βλέπεις 
δε τον αξίζεις . 


Σκοτώθηκα για να σας δείξω 
πως έμεινα ζωντανός . 
Τι θαύμα ! 

Σας πρότρεψα 
να χαίρεστε καθετί . 
Και μ' ακούσατε ! 

Σας άλλαξα , 
και μ' αλλάξατε . 
Με κάνετε άνθρωπο . 

( Αναφέρεται στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ) 

Αλλαξοπορεία 

Νέοι καθώς η γύρη 
νεότητος απλωνόταν 
πάνω μας 
ονειρευόμασταν , 
ερωτευόμασταν 
και γλεντούσαμε . 
Και ξάφνου απογοητευθήκαμε , 
ενηλικιωθήκαμε 
και γίναμε άλλοι , 
ούτε 'μεις μας γνωρίζουμε . 
Σοβαρέψαμε και 
πάει η ανεμελιά . 

Ζητιάνοι αισιοδοξίας 

Ειν' βαρυσήκωτη η ζωή 
σας λέω . 
Είναι ώρες που νομίζεις 
πως δεν υπάρχεις 
ούτε εσύ κι ούτε τίποτα τριγύρω 
και πως σε κλείσαν αιώνια 
στο μπουντρούμι τ' απόλυτου κενού . 
Είναι φορές που σου τάξαν την ελπίδα 
μα σε κορόιδεψαν σαν πεντάχρονο αγόρι 
που τ' υποσχέθηκαν πανάκριβο δωράκι . 
Είναι ώρες που τα βάσανα 
σε φράζουν στης λησμονιάς τα σκέλια 
κι ως άλλοι δικαστές σου λένε 
θα κλειδωθείς εκεί . 
Είναι φορές 
που δε λέει να ξημερώσει 
λες κι απέθαναν απ' την υφήλιο οι λάμπες . 
Είναι ώρες που νιώθεις 
πως ό,τι κι αν πατάς ειν' μυτερό , 
σαν μαχαίρια να σκέπασαν τ' άνθη 
και ξίφη τα μπουμπούκια . 
Είναι φορές που δε θες να διάγεις 
κουβαλώντας πίκρα σε σεντούκια 
πιο βαριά κι από χρυσαφένια τσουβάλια . 
Είναι ώρες που στέκεσαι 
σα μοιρολογίστρα να 
κλαις τις όμορφες στιγμές 
και να παλεύεις μέρα νύχτα 
με τ' ακοίμητο θεριό του χθες . 
Είναι φορές που 
κυνηγάς σα τις χιμαίρες 
μια λέξη προδομένη των καιρών , 
μια λέξη που τη λένε ευτυχία 
κι ειν' χαμένη δω και μέρες . 
Είναι ώρες που τα χτυπήματα της μοίρας 
σε μαστιγώνουν με καμτσίκια δυστυχιάς . 
Είναι φορές που δε λογίζεσαι 
παρά μόνο τη κατάντια , 
τα θρύψαλα τ' ανεμοστρόβιλου απονιάς . 
Είναι ώρες που θέλεις 
να πνίξεις θυμούς και πόνους 
μες σε ποτά κι απολαύσεις μιας στιγμής . 
Είναι φορές π' οι πίκρες 
σε βαράν αλύπητα στους δρόμους 
σα μαντατοφόροι θανατά 
χωρίς να διαχωρίζουν ισχυρούς κι αδυνάμους . 
Είναι ώρες 
δε θέλω να τις ξέρω 
π' οι άνθρωποι φτωχοί , πάμφτωχοι , 
δειλοί και κακομοίρηδες 
σκύβουν τα μάτια και σκυμμένοι 
διαδηλώνουν πως ήρθε πια το τέλος 
σα τους πεισιθάνατους ποιητές . 
Είναι φορές 
σα να μας παράτησε ο Χριστός 
και να μη τον βρίσκουμε 
ούτε στους γκρεμούς των ψυχών μας . 
Είναι ώρες σαν να νευρίασε ο Θεός 
και να μας δέρνει 
όλους ρωμαλέους και δειλούς , 
κόβοντας ακόμα και το πιο δυνατά κούτελα 
με τα τέλια 
μαρτυρίων ανοίγοντας αυλάκια , 
αυλάκια να ρέει το αίμα , 
αίμα καυτό σα το σίδερο , 
σα τα προβλήματα 
που σου καψαλίζουν το μυαλό . 
Είναι χρόνια που σε λυγίζουν 
ακόμα κι αν είσαι αλύγιστος , 
σε χαράζουν με τ' αποκαΐδια 
ακόμα κι αν δε νικήθηκες ποτέ . 
Είναι βδομάδες δύσκολες , 
ζωγραφισμένες με την απόγνωση 
σα μουντά τοπία 
απαισιόδοξου ζωγράφου . 
Είναι μήνες π' αισθάνεσαι 
σαν τ' αλητάκια και τα χαμίνια 
και πρέπει να κλέψεις λίγη 
ελπίδα να τα βγάλεις πέρα . 
Ειν' εποχές που σαν ζητιάνος 
ζητάς τη λύπηση της αισιοδοξίας . 
Ειν' βαρυσήκωτη η ζωή 
σας λέω , 
μα γω της είπα πως θα ζήσω . 

Πανσέληνος 

Δεν ακροάζεσαι την άδεια 
και βαρύφωνη 
της σιωπής ωδή ; 
Δεν ακούς , δεν αντιλαμβάνεσαι 
το σίμωμα της καταιγίδας ; 
Δε συλλογιέσαι 
τον ερχομό τυφώνων ; 
Δε τηράς τη ξερασιά των πλατανόφυλλων 
που καθώς φιλούν το χώμα το διαποτίζουν 
με το μαλαμοκίτρινο τσεμπέρι τους ; 
Δε γρικάς τους παλιόφιλους να σε καλούν 
σα νηστικά κλωσσόπουλα ; 
Ένα σου λέω , ειν' φριχτό να 
μένεις μόνος , 
μα φριχτότερο κι αβάσταχτο να ?σαι έρμος 
όταν δίπλα σου βροντολαλάν 
οπλές αλόγων στην κατοχή 
κείνων π' απαρτίζουν 
την παρέα . 
Ένα σου λέω θα ρεμβάζεις 
στης μοναξιάς τη δίνη , 
κι είναι κρίμα 
σήμερα που έχει 
αυγουστιάτικη πανσέληνο . 
Ένα σου λέω , θα μείνεις μόνος 
στο καθρέφτισμα του χρυσαφιού , 
στ' υδάτινο ροζοκοκκίνισμα 
από δικό σου σφάλμα . 
Κι είναι βάρβαρο , δε θα τ' αντέξεις . 

Υστεροφημία – Μια ελεγεία

Μη μιλάς . Το βουητό των πολυβόλων δε σ’ αφήνει .

Μη γελάς . Τα σάπια σώματα δε στο επιτρέπουν .

Μη σκέφτεσαι . Η καψερή οσμή δε σε βοηθά .

Κοίτα μονάχα μπροστά , στο μέτωπο .

Βάρα με το καρυοφύλλι

τι κι αν ειν’ άδειο .

Έχεις για βόλια τη λεβεντιά ,

τη προσμονή ,

τη γενναιοψυχία .

Το ξέρω διψάς , πεινάς ,

στεναχωριέσαι .

Τα τέρατα το φταίνε .

Όλοι πολεμάτε γυμνοί ,

όλοι πεθαίνετε

μα κανείς σας δε χάθηκε .

Σου λείπουν οι δικοί σου .

Άλλοι φορτωθήκαν στα καμιόνια

κι άλλοι σφαγιάστηκαν .

Ξάφνου ο ορυμαγδός τρύπησε τ’ αυτιά μας .

Οι σφαίρες χωθήκαν στα πλευρά σου .

Σπαρταράς σα χέλι .

Οι κινήσεις έπαψαν .

Έμεινες ψόφιος στο λιοπύρι .

Κανείς δε σε θυμήθηκε .

Σου ‘στησαν ένα μικρό τάφο .

Έβαλαν και μια φωτογραφία .

Κανείς δε σε επισκέφτηκε .

Όλοι πατάμε στη δική σου γη ,

γιορτάζουμε στο χώμα σου ,

πίνουμε απ’ το νερό σου .

Όλοι γλεντάμε στα λιθάρια

που στόλισες με τ’ αίμα σου ,

που γυάλισες με τη λαχτάρα .

Συ μας λευτέρωσες .

Συ στέριωσες τα σπιτικά μας .

Κανείς δε σ’ αναφέρει .

Συ μεγάλωσες τον κόσμο μας ,

συ άπλωσες τις αυλές μας

για να χωρά η αγάπη .

Έκανες τον άνθρωπο ,

θυσιάστηκες .

Το πέτυχες .

Από μικρός έπαιζες με τα ντουφέκια ,

κρυβόσουν στις σπηλιές , στα καραούλια .

Δε γνώρισες άλλο .

Το πρώτο σου τραγούδι ο σκοτωμός .

Ο πρώτος έρωτας το μπαρούτι ,

η πρώτη αγάπη το ξίφος .

Μονάχα μια σπίθα στο μπρατσάκι σου ,

μονάχα ένα δάκρυ ,

η πατρίδα .

Κείνη σε ξέχασε όπως πάντα .

Δε σε λογίστηκε ποτέ .

Δε σ’ άναψε μήτε το καντήλι .

Έλα , μη κλαις . Υπάρχεις ακόμη .

Ακούω τα κύμβαλα ,

τους αλαλαγμούς της ψυχούλας σου .

Σώπασε . Ηρέμησε .

Κάποιος σου μιλά ακόμα .

Κάτι είναι κι αυτό .

Μη τρέμεις . Μη λυπάσαι .

Η Ελλάδα μαχαιρώνει τα παιδιά της .

Η Ελλάδα σκοτώνει τα τέκνα της .

Ησύχασε . Δεν είσαι ο μόνος .

Μακάρι να αλλάζαμε .

Τότε θα τιμούσαμε εσένα .

Μακάρι να συλλογιόμασταν .

Τότε δε θα κλείναμε στη λήθη ,την αχαριστιά

τους λυτρωτές μας .

Όλοι σας σκοτωθήκατε απ’ τα κανόνια

μα κανείς δεν αφανίστηκε .

Βασιλεύετε στον αιθέρα .

Ορθώσατε ψηλά σα σημαίες τις φωτιές σας .

Κάνατε τα όπλα κομμάτια των χεριών ,

επέκταση των καρδιών σας .

Γίνατε άνθρωποι……

[email protected]