Τούτιος Αστέριος 

Ξεφεύγεις

Ξεφεύγεις ...

μπερδεύεσαι με κάθε τι δικό σου.

Γιατί; Δεν ξέρεις.

Ξεφεύγεις ...

ανολοκλήρωτα σαν κάθε τι δικό σου.

Αρνείσαι. Δε θέλεις.

Ξεφεύγεις ...

ανόητο το κάθε τι δικό σου

στα μάτια σου. Σωπαίνεις.

Ξεφεύγεις ...

κρύβεσαι από κάθε τι δικό σου.

Ανόητα.

Ξεφεύγεις ...

κι ο πόνος σε κάθε τι δικό σου

απλόχερα δίνεται.

Ξεφεύγεις ...

κι ο χρόνος σαν κάθε τι δικό σου

κομμάτια γίνεται.

Ξεφεύγεις ...

υπέροχο το κάθε τι δικό τους

στα μάτια σου. Σωπαίνεις.

Ξεφεύγεις ...

αφήνεσαι σε κάθε τι δικό τους.

Υπέροχα.

Ν’ αγαπώ χωρίς να σκέφτομαι

Να λατρεύω χωρίς να κρίνω

Τα πάντα, νόμιζα...

...μα απ’ την άλλη να μισώ, να σιχαίνομαι

Να μη δίνω ούτε μια ευκαιρία

Και το χειρότερο..

...ν’ αναρωτιέμαι

αν οι αγάπες μου ήταν σωστές

Και να μισώ τον εαυτό μου...

...αν είχε κάνει λάθος.

Μα αν ήταν σωστός; Να τον αγαπήσω;

Με επιφύλαξη ...

...μπροστά του σίγουρα δε θα σταθώ.

Αυτούς τους δρόμους τους περπάτησα....

...τους ξέρω...

...δεν οδηγούνε πουθενά.

Δυο λύσεις μόνο μένουνε:

Η αγάπη...

...και το μίσος.

Μ’ έχουν κουράσει όλ’ αυτά.

Ίσως αύριο...

...να μην έχουν καμιά σημασία.

Ελπίζω όχι.

Πέφτω να κοιμηθώ...

...(μα ο ύπνος δε με παίρνει.)

Να παίρνεις κάτι και να το επαναλαμβάνεις,

και να το επαναλαμβάνεις,

και να το επαναλαμβάνεις,

για να το κάνεις καλύτερο,

κι ακόμα καλύτερο,

για να το κάνεις το καλύτερο δυνατό.

Και μετά να παίρνεις κάτι άλλο,

και κάτι άλλο,

και κάτι άλλο,

για να τα κάνεις περισσότερα,

κι ακόμα περισσότερα,

για να τα κάνεις τα περισσότερα δυνατά.

Μα να ‘σαι πάντα λάθος.

Στο ένα άκρο η λογική.

Στο άλλο η παράνοια.

Κάπου ανάμεσα η μεγαλοφυΐα.

Κι εγώ σε μια ατέρμονη ταλάντωση,

αγγίζω τ΄ όνειρό μου για μια μόνο στιγμή,

μα δε μπορώ να το κρατήσω.

Μένει όνειρο.

Στο ένα άκρο ό,τι σ’ αρέσει.

Στο άλλο ό,τι μισείς.

Κάπου ανάμεσα ό,τι αγαπάς.

Κι εγώ σε μια ατέρμονη ταλάντωση,

αγγίζω τα όνειρά σου για μια μόνο στιγμή,

μα δε μπορώ να σε κρατήσω.

Μένεις όνειρο.

Να προσπαθώ να τα ενώσω.

Να τα βάλω στη θέση τους.

Κομμάτια ενός τραγουδιού που ένα-ένα θυμάμαι.

Να μη μπορώ.

Εξάλλου δε θα ‘χε νόημα κανένα.

Το τραγούδι θ’ αναρωτιόταν.

Αν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γραφτεί.

Και θριαμβευτικά στο τέλος θα φώναζε πως ήταν.

Μα τελικά δεν ήταν.

Και τώρα χάθηκε.

Σαν τόσα άλλα.