ΑΝΟΙΞΗ ΔΙΧΩΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ

Βαμμένες πινελιές,

κίτρινο-καναρί βαθύ απο……”κανόλα”

τα πράσινα λιβάδια τα ξεσχίζει,

πηγαίνοντας στο……Χόρσαμ.

Λές και ο ήλιος παίζοντας

ανάσκελα ξαπλώθηκε γυμνός

της άνοιξης να ζήσει τη ζωντάνια.

Παρ όλ αυτά, εμένα……το

κόκκινο μου λείπει.

Δίπλα μου, πέρα πιτσιλιές

στο μώβ, το βιολετί,

έγχρωμα συναισθήματα

πληγώνουν την χαρά μου

σε μια ημέρα ηλιόλουστη σαν τούτη,

το……κόκκινο μου λείπει.

Ολα τριγύρω γιορτινά,

και τα πουλιά σε χρώματα ανάμικτα γιορτάζουν

το πράσινο τ απέραντο της φύσης,

σαν θάλασσα π απλώνει

όπου κι αν δει το μάτι.

Μα εμένα το…..κόκκινο μου λείπει,

αυτό της παπαρούνας,

πρώτη του Μάη-Κυριακή

στον δρόμο για……Χαλκιδική.

ΦΑΦΟΥΤΗ “ΠΑΠΑΛΑΝΚΙ” ΟΔΥΣΣΕΑ

(Μαδαγασκάρη, Μάρτιος 1997)

Χαμογαλώντας δείχνεις τα λιγοστά σου δόντια …..”παπαλάνγκι”.

Δίπλα σου φιγουράρει λατέρνα στολισμένη η μιγάδα.

Στη χώρα των ιθαγενών ξέμεινες αμανάτι

καημένε Οδυσσέα.

Τσούρμο απο μαυράκια-εγγονάκια δεμένον σε κρατάνε.

Της αποικίας το στερνό το τίμημά σου

η…..φαφουτιά σου.

Δεν λέω πως δε ζείς ευτυχισμένος,

μα …..σαν την μύγα μεσ το…..γάλα τριγυρνάς,

για την …Ιθάκη σου μιλάς-παραμιλάς,

μα δεν το ξέρουν, ούτε τους νοιάζει.

Την γλώσσα σου μπερδεύεις, και μόνος ταξιδεύεις,

μεσ του ονείρου για να βρείς τα μονοπάτια,

τα ίδια που σε φέρανε σε τούτον δω τον τόπο

του….τσαγιού και της βανίλιας.

(Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με)

Κύριε ελέησον τους ιθαγενείς, τους μη έχοντας και κατέχοντας ει μή μόνον καλύβην.

Κύριε ελέησον τους Ιερείς, τους τον τεχνιτόν κλιματισμόν απαρνησαμένους και εις τα έλη οδεύοντας προς δόξαν Κυρίου.

Κύριε,Κύριε, της “Ιλιάδος” Οδύσσειαν φώτησον και απροσκόπτως τον βηματισμόν αυτής οδήγησον, καρδίαν καθαράν, νοήμονα λογισμόν, ηρεμίαν ψυχής τε και σώματος.

Ημών δε των ελαφράν την καρδίαν σκεπτομένων, και απερισκέπτους, τον φθόγγον κατεύνασον ίνα μη μιανθώμεν καθώς η γλώττα οστά μη έχουσα οστά τσακίζει.

Κύριε τον εγωισμόν ημών συγχώρησον διότι καθώς και πολλάκις βολευόμενοι τυφλοί εγένημεν.

Κύριε τους τον καλόν αγώναν μαχητάς επαύξησον, ενός δε και μόνον ανθρώπου τας μερήμνας απάλυνον.

Εγώ είπα Κύριε ελέησόν με ότι πολλά λέγομεν μα ολίγα πράττομεν.

Ημείς δε και ημίν, ημών δε κα αμήν, άς ανασκουμποθώσην εις τον αγώνα τον καλόν, διο και το σώμα βρωτόν η δε ζωή σύντομος.

Κύριε-Κύριε ελέησόν και τους μη ελεούντας καθώς ού γαρ είδασιν τι ποιούσιν οι μωροί.

Τους δε των εναντίων τα βέλη κουτσούρεψον μήπως και συν τω χρόνω, σιγά-σιγά δηλαδή……λογικευθώσιν.

(Μαδαγασκάρη, Μάρτιος 1997, Η “Ιλιάδα” αυτό είναι το πραγματικό της όνομα, μια γηραιά(γιαγιά με τα ούλα της) κυρία με τρομερή ζωτικότητα και υπερβολικό ζήλο που ακολούθησε την πρώτη ομάδα εξ Αυστραλίας στα βάθη της Μαδαγασκάρης προκαλώντας τον θαυμασμόν δια την αντοχή της αλλά και ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια δια την υπερβολήν της.)

ΤΑΜΑ

Αντρίκιο μπόι ο ξιφίας

που πελεκάγανε τ αλύπητα

τα χέρια του ψαρά του μαύρου

στο…Πόρτ -Λουί, Μορίσιους.

Κι εκεί, ανάμεσα στις χουρμαδιές

και στους φουξέ πανσέδες, σε θυμήθηκα,

κι η μοναξιά με μπάτσισε και ξύπνησα.

Ειναι στ αλήθεια λυπηρό

τις λιγοστές στιγμές μου να μοιράζομαι

την σκέψη σου μονάχα, αλλά χωρίς εσένα,

π αγαπώ απ τα παλιά και …τώρα.

Και ξανακάνω τάμα που

δεν ξέρω τελικά αν θα κρατήσω,

μονάχη σου ξανά….να μην αφήσω.

(Αγιος Μαυρίκιος, Νοέμβριος 1997)

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΜΗΤΡΙΑ

Εσύ η άλλη μου μητέρα η….θετή,

ξανθομαλλού με τις..φακίδες,

και τα μεγάλα μάτια τα σχιστά,

το φρύδι το σμιχτό και τις ρυτίδες,

πάνω στο βύζαγμα, σου… πέθαναν παιδιά ,

δύο μαυράκια κι οι δικές μου οι….ελπίδες.

Πώς ξεπουλήθηκαν για πές μου τα ορφανά,

όταν τα άφησες στον πάγκο με τις μπύρες,

χωρίς πατέρα και με αύριο θολό,

να μιξοκλαίνε μοναχά κι απορημένα,

πάνω που πνίξανε το χθές στον χωρισμό,

λίγα δολλάρια ανταλλάσοντας με μνήμες.

Παρ όλ αυτά εγώ σε αγαπώ,

την ομοργιά σου αναγνωρίζω στην ασχήμια,

μήπως και φταίς μονάχα εσύ για τον σταυρό,

που κουβαλάω μέσα μου συντρίμια.

Είμαι και γω που το ζητούσα απο καιρό,

να γεννηθώ….ξανά απο σένα και….στα ξένα.

ΚΑΙ……ΑΠΟΡΩ

Στις πολιτείες του Νότου σεργιάνισα

αλλοδαπός απορημένος χωρίς αιτία κατάντησα.

Τους νεοέλληνες γενίτσαρους γνώρισα,

μα…και αυτούς τους παλαιούς κουρσάρους και σκλάβους

της μοίρας αντάμωσα.

Είναι τρελοί για δέσιμο,

ή καταντήσανε ήρωες,

κι όμως κρατάνε Θερμοπύλες, πώς,

δεν θα το μάθω, δεν μπορώ,

και…..απορώ.

(Ορθόδοξη Ιεραποστολή Μαδαγασκάρης)

Μια πόλη σκουριασμένη ξεπροβάλλει μέσ απ την τροπική ομίχλη,

στο πρωινό ξύπνημα του….γιατί, των κολασμένων.

Σπουργίτια κόκκινα, το παιδί που βήχει, κι ένα κουνούπι τριγυρνά

ρουφώντας μου το αίμα.

Περπάτησα στις αγορές και τα στενά της πόλης του..Ανταναναρίβο,

ο εφιάλτης συνεχίζεται αδιάκοπα…μέρα-νύχτα.

Πολυκοσμία σιωπηλή με κορναρίσματα στους βομβαρδισμένους

λες, δρόμους.

Μια μυρωδιά απο…κάτουρο καθώς απλώνουν το λιγοστό τους ρύζι

στα τρύπια πεζοδρόμια οι ντόπιοι.

Πώς περιγράφεται η οδύνη, αποδεκτή και αποτρόπαιη της……

κατάντιας του ανθρώπου.

Βουβάλες προχωρούν νωχελικά προς τα σφαγεία, ζευγαράκια

ξυπόλυτα βολτάρουν, λεωφορεία ο τρόμος, με ταξί….οτιδήποτε.

Μια πολιτεία εφιάλτης για το σύγχρονο μάτι του περαστικού

επισκέπτη…του καλοζωησμένου…του κατα λάθος τουρίστα.

Της πρώην αποικίας…κουτσουλιά στον χάρτι, ο…λεκές που δεν σβήνει,

ΜΠΟΝ ΖΟΥΡ ΜΕΣΙΕ, ΜΕΡΣΙ…μια καραμέλα για…..αντάλλαγμα

στα παιδιά που πεθαίνουν απο ΜΑΛΑΡΙΑ.

Βροχή το βράδυ δυνατή, και σκέφτομαι…πόσους να έπνιξε,

μωρά μικρά μέσ τα χαρτόκουτα ζούν…συσκευασία πρόχειρη,

στον χάρο πεσκέσι. Μη μου πατάς το….. μαξιλάρι “ΜΙΣΣΙΟΝΕΡΗ”.

Κύριε Ελέησον. Βοήθεια…… καμιά.

Κι όμως ΕΔΩ το θαύμα βιώνεται.

Μεσ απ τα στενά της πόλης που βρωμά, κι απ τις καλύβες των ιθαγενών,

μια μελωδία αγγελική στον ουρανό υψώνεται.

Παιδάκια ξυπόλητα με τρύπια άμφια προβάλλουν,

καμπάνες χτυπούν στον Ορθρο χαρωπά.

Ενας παπάς τους οδηγεί, ξοπίσω του….χιλιάδες,

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε…………

Κι άν δεν πιστεύεις και μπορείς, έλα να δείς πως………

η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΖΕΙ σε τούτο το νησί.

(Συγκλονιστικές εμπειρίες απο την πρώτη επίσκεψή μου στην Μαδαγασκάρη).

ΣΤΡΟΥΝΘΙΟΝ ΚΑΜΕΛΟΥΣ

(Κοινώς στρουνθοκάμηλος-ή ο ….πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας)

Περιδιαβαίνω τα σοκάκια του νού,

ουδεμία απόκρισις.

Το έγκλημα συντελείται εν ψυχρώ,

μαζική δολοφονία, Αρμαγεδών,

μπρος στα αδιάφορα βλέμματα των τηλεθεατών.

Οι σειρήνες ηχούν ξανά και ξανά,

το ίδιο έργο σ επανέληψη, ρουτίνα κατάθλιψης.

Βομβαρδισμοί, φωτιές, ερείπια, πόμος, θάνατος.

Γνώριμο πια σκηνικό τρόμου.

Πως να νικήσεις τ αστέρια του θανάτου,

με….νότες, ποιήματα και φαγητό κονσέρβα.

Βαρέθηκα πια, δεν με αγγίζει ο θάνατος, αλλάζω κανάλι.

Στρουνθίον -καμέλους, ο κίνδυνος πέρασε,

κι όμως, για ένα πράγμα νάσαι σίγουρος φίλε μου,

πως η περηφάνια των λαών με ιστορία, η συνείδησή σου,

η ελευθερία μου, βιασμένη σύρεται στα πολυκαταστήματα

των πολυεθνικών, έκθετη σ ένα κουτί….. εικοσιτεσσάρων ιντσών,

έτσι για ποικιλία, για θέαμα μόνον.

Ο θρόνος του….Νέρωνα, κτισμένος με βρώμικο πλαστικό χρήμα,

τα τριάκοντα αργύρια σε….Ευρώ ξαναπροσφέρωνται.

Ο…μεγάλος αδελφός, μας βλέπει απο παντού,

μέσα απ το φουμέ γυαλί.

Οι σκέψεις μας καταγράφονται στα κομπιούτερς των τεχνοκρατών,

με την μάσκα της …παιδικής αθωότητας, έτσι για….το καλό μας.

Επαναστατώ, η αντίδρασή μου άμεση, αλλάζω κανάλι.

Διαμαρτυρία, αδιαφορία, δυσπεψία ή αποβλάκωση.

Στρουνθίον-καμέλους, γιγάντιο πτηνό χωρίς….φτερά,

κοινός στρουνθοκάμηλος.

Εάν αφαιρέσεις απο τον άνθρωπο την πνευματικότητα, την Θεική πνοή θέλω να πώ,

αυτό που μένει δεν είναι τίποτε άλλο απο

την χαρακτηριστική μυρωδιά των…..κοπράνων, της….. ιδρωτίλας,

και των……ούρων.

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ

Ο-ΘΥ-ΣΣΕΑ

Τριλογία

Μέρος πρώτον…..ΠΟΡΕΙΑ

Ω εσείς πιστοί μου σύντροφοι και πατριώτες

της μακρυνής γλυκειάς πατρίδας.

Εσείς, η χαμένη γενιά της αναζήτησης της ουτοπίας.

Η αιμορραγία της διαβητικής μάνας,

προσφορά μετάγγισης σε…ξένο πτώμα,

δέστε με σφιχτά στο μεσιανό κατάρτι,

μη των Σειρήνων τις πλάνες στριγκλιές ακούσω,

και ζήσω…νεκρός τον εφιάλτη της τυφλής πορείας

στην ….Χάρυβδη της αφομοίωσης.

Προτιμώ…την εκτέλεση μ ανοιχτά μάτια,

τα δόντια της Σκύλας,

μα ΟΧΙ αυτό το τέλος, ΟΧΙ.

Προσοχή φίλοι μου στον μίτο της Αριάδνης,

είναι η μόνη μας ελπίδα.

Να μην κοπή το νήμα και μείνουμε…..

στην γωνιά την υγρή, την κρύα, την σκοτεινή και απάνθρωπη,

του…λαβύρινθου του αδιέξοδου της… απορίας.

Θέλω να γυρίσω.

Οχι δεν θα γίνω κι εγώ βορά στον…Μινώταυρο,

ούτε τα παιδιά μου.

Τόσα παλικάρια , τόσες κοπέλες μαράθηκαν,

στα…εργοστάσια, στους σταθμούς, στα σούπερ-μάρκετ.

Κατανάλωση αδηφάγα, άλογη,

δουλεμπόριο ψυχών και σωμάτων.

Εμπρός λοιπόν πορεία προς τον Βορρά,

εκεί που το γέρικο σκυλί μου ακόμα λυτό

γιορτάζει τον ανδρισμό του, κι ανακατεύει τα σκουπίδια

ελεύθερο χωρίς χαλινάρι, χωρίς ευνουχισμό.

Εκεί…που μιλάς χωρίς κόμπλεξ την γλώσσα του…..

Αριστοτέλη, του παππού σου, του πατέρα σου, έστω…

και στην παρακμή της.

Εκεί που νοιώθεις άνθρωπος ακόμα,

εκεί που δεν ντρέπεσαι να είσαι….Ελληνας.

Μέρος δεύτερον ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Ω εσείς νεκροί μου πατριώτες,

τον θάνατό σας εγώ δεν θα θρηνήσω,

δεν έχω τον καιρό γι αυτό και το κουράγιο τώρα.

Του Καζαντζίδη τον λυγμό για σας αφήνω μόνο…..

μνημόσυνο και δάκρυ.

Βιάζομαι……

Δεν κλαίω για τα νιάτα μου που έφαγα στα ξένα,

αυτά….περάσαν, πάνε πιά.

Μήτε γι αυτούς που χάθηκαν

στις….Συμπληγάδες των καιρών,

και στων κυμάτων την απύθμενη χαβούζα,

κι αυτό γιατί παλέψανε πολύ πριν ξεψυχίσουν,

και την ξερή τούτη τη γή, μπολιάσανε με αίμα,

την ….Σμύρνη ν αναστήσουμε ξανά,

σε νέους τόπους του….Νοτιά,

μακρυά….πολύ μακρυά απο…..σένα.

Μόνον αυτούς θρηνώ τους…..λωτοφάγους

που χάθηκαν για πάντα

απ των Ελλήνων τον χορό,

και γίναν…..χοίροι, αλοίμονο

στης Κίρκης το…..φουστάνι.

Μέρος τρίτο και τελευταίο….ελπίζω.

Νόστημον ήμαρ…..Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ω εσείς μου, πρώην….σύντροφοι και πατριώτες,

τα μάτια μου να βλέπατε τί βλέπουν…..

και δανεικά σας τάδινα για λίγο αν μπορούσα,

να αναστήσω την κρυφή για γυρισμό ελπίδα

και την γλυκειά την μυρωδιά του πεύκου στην καρδιά σας.

Κι εμέ, του γεροπλάτανου τον ίσκιο να χαρίσω,

στα κουρασμένα πόδια μου,

και στου χωριού τη μέση….στην πλατεία,

τρελό χορό να σύρω…….

που τόσα χρόνια καρτερώ,

με τους γνωστούς και φίλους που άμα ζούν,

και με θυμούνται ακόμα, σιμά θε να καθίσω,

και του κρασιού την κάνουλα σπάζοντας να γλεντίσω

ωσότου να ξεδιπλωθεί ο χορός ολόγυρα και πέρα,

μέχρι την άκρη της αρχής και τελειωμό μην έχει.

Ιθάκα…Ιθάκα…γλυκειά Θεσσαλονίκη.

Ασπρο πανί να υψώσετε έστω κι αν είναι……ένας.

Τούτη την ώρα δεν μετρά το πόσο και το τότε,

μόνον γλυκειά η μουσική…….

Ο φλοίσβος στ ακρογιάλι…….

Και…..μία γνώριμη φωνή,

και της καμπάνας……..Κυριακή,

Ανάσταση…..και πάλι.