O άνεμος μόλις είχε αρχίσει να φυσάει εκείνο το χάραμα στις ακτές της Αυστραλασίας. Οι πρώτες ακτίδες του ηλίου ξεπρόβαλαν δειλά πίσω από τα βουνά. Εκεί και αλλού, τα ζώα σήκωναν ένα-ένα τα κεφάλια τους, μερικά μόλις από βαθύ ύπνο, αλλά διακόπτοντας το κυνήγι τους, άλλα κατά την διάρκεια της χαλαρής τους πτήσης, και τα άλλα που κατοικούν στους βυθούς, έστρεψαν για λίγο το βλέμμα τους προς μία κατεύθυνση, διακόπτοντας την όποια τους ασχολία...

Λίγο πιο μακριά, σε ένα πολύμορφο προαστιακό συγκρότημα, η Άλφα χτύπαγε τα αυγά για την πρωινή ομελέτα. Ο Βήτα έπλενε νωχελικά το πρόσωπο του στο μπάνιο.

“Λές ν’ ακριβήνουν κι άλλο τ΄αυγά;” ρώτησε αφηρημένα η Άλφα.

“Εδώ, θα πληρώνουμε και το σάλιο μας σε λίγο...” είπε μηχανικά ο Βήτα καθώς ξυριζόταν. Στο ραδιόφωνο ο εκφωνητής ασκούσε υπεροχή, ανέστενε και έθαβε χωρίς καμία διακοπή.

“Όρεξη που την έχουν πρωί-πρωί...” σχολίασε η Άλφα.

“΄Άσε με μωρέ με τους μαλάκες....” είπε ο Βήτα

Καθάριζαν το τραπέζι όταν το ραδιόφωνο είπε μια είδηση για περίεργα αστρικά φαινόμενα, κάποιο Σούπερ Νόβα κοντά, ας πούμε, στο δικό μας σύμπαν. Η είδηση δεν φάνηκε να τους τραβά την προσοχή. Θα συνέχιζαν ν’ ακούνε ραδιόφωνο και στο αμάξι.

Στο μεταξύ, μια ιδιόμορφη δραστηριότητα είχε αναπτυχθεί στις τάξεις των ζώων. Στις φωλιές τους, τα μυρμήγκια είχαν αρχίσει να ανοίγουν κρατήρες παντού. Τα πουλιά μαζεύονταν σε σχηματισμούς. Τα ψάρια έκαναν κοπάδια. Τα μεγάλα ζώα παρατούσαν το φαγητό τους στη μέση, αποφεύγοντας την νύστα της χώνεψης. Τα κατοικίδια παρουσίαζαν αλλόκοτη συμπεριφορά και κρύβονταν μακριά από τους ανθρώπους. Όλο το ζωικό βασίλειο, ανεξάρτητα το γεωγραφικό πλάτος και μήκος, έδειχνε ταραγμένο και ανήσυχο. Μόνο τα φυλακισμένα ζώα δεν έδειχναν να αλλάζουν κάτι στην ως τώρα στάση τους (κάτι περίμεναν;). Λίγοι, ωστόσο πρόσεξαν όλή αυτή την αναταραχή...

“Δεν είδα την Kitty σήμερα...” είπε ο Βήτα καθώς έστριβε στην 4η οδό “συνήθως σκίζεται τα πρωινά” συμπλήρωσε.

“Ούτε σήμερα, ούτε χτες την είδα. Και το φαί της δεν τ’αγγιξε” είπε η Άλφα

“Θα περνάει κάποια από εκείνες τις περιόδους αλητείας που συνηθίζει...” είπε χαμογελώντας ο Βήτα.

“Μπα ρε Βήτα, πάλι για ζευγάρωμα; Δεν είναι η εποχή τους, νομίζω” είπε η Άλφα.

Η κουβέντα τους συνεχίστηκε για άλλο θέμα. Η Kitty ωστόσο, αλώνιζε την περιφέρεια, με το κόκκινο περιλαίμιο και το πορτοκαλί της τρίχωμα, πηγαίνοντας όσο μακρύτερα γίνεται από το σπίτι της, διαισθανόμενη την αφύσικη διατάραξη μια ισορροπίας αιώνων.

Η στιγμή που τα ζώα αναλάμβαναν δράση, είχε πια φτάσει. Πρώτα - πρώτα τα έντομα, είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ επιθετικά. Οι μύγες την έπεφταν σε όποιον ήταν κοντά τους και δεν απομακρύνονταν, ακόμα κι όταν τις έβρισκε το βαρύ χέρι του επιτιθεμένου. Τα κουνούπια, το ίδιο βράδυ, άφησαν άυπνους αρκετούς κακόμοιρους, ενώ άλλους τους έστειλαν στο νοσοκομείο, πρησμένους από τα τσιμπήματα. Η παραμονή σε κάμπινγκ ήταν πια αδύνατη. Ιδιαίτερα αισθητή έγινε και η βρωμερή παρουσία των κατσαριδών, οι οποίες έσκαγαν από παντού. Τα υπόλοιπα, λιγότερο δημοφιλή έντομα (αράχνες, σφήγκες αλλά και όλα τα “αγροτικά” της συνομοταξίας) ανέπτυσσαν τις νέες τους καταστροφικές δραστηριότητες, πάντα με στόχο τον άνθρωπο. Δεν έλειψαν και οι καταρρεύσεις ξύλινων σπιτιών, καθώς τα θεμέλια είχαν κατασπαραχθεί από τερμίτες!

Τα, απίστευτα σε ομορφιά, ερπετά, κινούνταν κι αυτά με τους ίδιους ρυθμούς. Σαύρες, χελώνες, φίδια (ιδιαίτερα αυτά τα τελευταία), απελευθερωμένα από την αιώνια φοβία του ανθρώπου, εισέβαλαν πλέον στις πόλεις για να συναντήσουν τις ορδές από ποντίκια τα οποία, αναίσχυντα εμφανίζονταν παντού, κατασπαράζοντας τις τροφές όπου τις έβρισκαν (από αποθήκες έως τα γυαλιστερά ταμία των φάση-φουντ). Την ίδια μέρα αναφέρθηκαν και αρκετοί θάνατοι κοιμισμένων που δαγκώθηκαν από ποντίκια. Η ανθρωπότητα είχε βρεθεί προ εκπλήξεως!

Η είδηση της επίθεσης γατών στα ψαράδικα βρήκε το ζευγάρι στο σπίτι όπου έπαιρναν το τσάι τους.

“Ελπίζω να μην ήταν και η δικιά μας εκεί...” ψιθύρισε η Άλφα. Ο Βήτα απάντησε με την αλλαγή του προγράμματος. Τώρα η τηλεόραση έδειχνε εικόνες από ζωολογικούς κήπους, όπου πλέον γινόταν της πουτάνας! Παντού μέσα στα κλουβιά μία αναταραχή, ένας απίστευτος πανζουρλισμός. Τροφές και κοπριές παντού, διασκορπισμένα φτερά και αίματα ζώων και πτηνών. Ακόμα και το δελφίνι, χτυπιόταν στα υαλότουβλα της πισίνας. Ο εκφωνητής έμενε συχνά άναυδος.

“Χα! Μου θυμίζει ~Τα Πουλιά~ του Χίτσκοκ, αυτή η κατάσταση!” είπε με μια δόση διαστροφής ο Βήτα.

“Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι (λίγο) χειρότερα...” συμπλήρωσε η Άλφα. Άδειασε την τελευταία ρουφηξιά από το τσάι.

“Καλύτερα να την κάνουμε... δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει...” είπε η Άλφα.

“Και που να τραβηχτούμε; Στο Λαγονήσι, στης μάνας σου, λες να είναι καλύτερα;” πρόσθεσε πάλι με μια δόση διαστροφής ο Βήτα.

“Είπανε ότι είναι καλύτερα σε ερημικές περιοχές, εκεί που δεν έχει βλάστηση” απάντησε η Άλφα.

“Καλή φάση, είναι και καλοκαίρι, πάμε σε κανένα νησί;” είπε με φανερή προσπάθεια να φανεί αστείος, ο Βήτα.

“Πάμε Γαύδο;” είπε χαζά η Άλφα.

“Πάντως, να φανώ ψεύτης, αλλά μάλλον θα πρέπει να την κάνουμε σύντομα. Άκουσα θα μας καλέσουν...” είπε με το πλέον σοβαρό ύφος ο Βήτα.

“Τι, θα σας καλέσουν να πάρετε τα όπλα...” δεν πρόλαβε να τελειώσει η Άλφα όταν από την τηλεόραση ακούστηκε ότι “ξεθάβουν τα τσεκούρια του πολέμου, ακόμα και οι πιο φιλήσυχοι λαοί”. Οι ελέφαντες είχαν εισβάλει στην Νότια Αφρική, ενώνοντας κάτω από κοινή στρατηγικοί όλους εκείνους οι οποίοι πριν λίγα χρόνια είχαν εμπλακεί σε μία από τις ντροπές της ανθρωπότητας, το απαρτχάιντ. Αρκετά άλλα ζώα της ζούγκλας, εισέβαλαν στις πόλεις τις Αφρικής, σπέρνοντας τον θάνατο. Στην μακρινή Αυστραλία, τα καγκουρό φαίνονταν να παίρνουν την εκδίκηση τους για τα χρόνια που εκατομμύρια χτυπημένα από τους προφυλακτήρες αυτοκινήτων καγκουρό έβαφαν τους δρόμους της χώρας. Με τα πανίσχυρα πόδια τους πήδαγαν από το ένα μέρος στο άλλο, ακόμα κι όταν το ένα ‘μέρος’ ήταν το κεφάλι ενός ανθρώπου. Τα τουφέκια των χωρικών άρχισαν να καπνίζουν. Η επίσημη πολιτική της χώρας ήταν πλέον “θάνατος στα καγκουρό” και τα καλά επίσης που ενώ παρέμειναν σε γενικές γραμμές ήρεμα, μπήκαν στο στόχαστρο εξ’ αιτίας των βιασμών που πραγματοποίησαν ορισμένα σε μικρά παιδιά.

Το βράδυ στις πόλεις χτύπαγαν συναγερμοί, ενώ μεγάλο μέρος τους είχε τυλιχθεί στο σκοτάδι, εφόσον αρκετά έντομα και τρωκτικά είχαν κατασπαράξει τα βασικά ρευματοφόρα καλώδια των πολυκατοικιών. Η ατμόσφαιρα ήταν άσχημη καθώς η ζέστη βοήθαγε να αναδυθεί ευδιάκριτα παντού η δυσωδία των ψοφιμιών, ευτυχώς ακόμα, των ζώων. Το νερό από τις βρύσες κρίθηκε ακατάλληλο καθώς είχαν εισβάλει στους αγωγούς οργανισμοί κάθε είδους. Το εμφιαλωμένο νερό άρχισε να πωλείται πολύ ακριβά και δεν έλειψαν οι αισχροκέρδειες. Η Άλφα έκανε άλλο ένα ντους για να δροσιστεί.

“Δε γαμιέται, το πολύ να βγάλω κανένα εξάνθημα... παρά να μένω άπλυτη” είπε καθώς έτριβε με το σφουγγάρι την κοιλίτσα της. Ο Βήτα διάβαζε το τελευταίο φύλο της Ελευθεροτυπίας. “Να τους δω να τρέχουν” έλεγε η χοντρή επικεφαλίδα ενώ το μεγαλύτερο μέρος της σελίδας ήταν η κωμικοτραγική φωτογραφία ενός κύκνου που ράμφιζε βίαια το τεράστιο λευκό καπέλο στο κεφάλι μιας κυρίας η οποία καθόταν αμέριμνη στη βαρκούλα της στη μέση κάποιου ποταμού στην Αυστρία. Τα πράγματα είχαν πάρει δρόμο. Ακόμα και εκεί που δεν υπήρχε δρόμος, στη θάλασσα, οι μόνιμοι και εξ’ αρχαιότητας κάτοικοι της, τα έβαζαν με τους νεαρούς καταπατητές και βάνδαλους αλιείς. Τα κοπάδια δεν ξεγελιόνταν πια με τα δίκτυα και έφευγαν μακριά, ενώ άλλοι, δυνατότεροι μαχητές, φάλαινες, καρχαρίες και δελφίνια, επιτίθονταν “στεγνά”, στα πλοία. Κρουαζιερόπλοια αναποδογύριζαν από τις συγχορδίες των φαλαινών καθώς ανίκανοι οι ναυτικοί να αντιδράσουν. Όσοι δεν πνίγονταν, γίνονταν μεζές για τους καρχαρίες. Σελάχια και σμέρνες, εμφανίζονταν απειλητικά κοντά στις ακτές. Η θάλασσα ανήκε αλλού.

Στο κομπιούτερ του Βήτα αναβόσβηνε μια υπενθύμιση της ηλεκτρονικής του αλληλογραφίας. Είχε γράμμα. Το άνοιγε καθώς η Άλφα τελείωνε με την προσωπική της περιποίηση. Το πλυντήριο στριφογύρναγε κουρασμένα την τελευταία πλύση. Το γράμμα έγραφε:

“Από: [email protected] Προς; [email protected]

Καλά πως στέλνεις mail μ’ αυτό το πράγμα;

Ελπίζω να είστε καλά και να έχετε αποφύγει τις μέχρι τώρα συγκρούσεις. Αν παραμείνετε καθαροί δεν θα σας πειράξουν. Φιλιά, η γάτα σας ”

 

Η αίτηση απάντησης αναβόσβηνε αλλά ο Βήτα ήταν ανίσχυρος να πατήσει οποιοδήποτε πλήκτρο, ακόμα και του ποντικιού, λες κι αυτό θα έβγαζε δόντια και θα τον δάγκωνε. “Για δες εδώ!” φώναξε με έκπληξη την Άλφα. Η τελευταία έτρεξε μπροστά στην οθόνη. Ο Βήτα άναψε ένα ακόμα τσιγάρο. “Ε, δεν είναι δυνατόν! Η Kitty είναι αυτή; Και τι εννοεί “καθαροί”; Μήπως να κάνουμε συνέχεια μπάνια;” αναρωτήθηκε η Άλφα. Το φως τρεμόσβησε για λίγο, το pc έκανε εκείνο τον περίεργο ήχο “βοήθεια μου κόβουν το ρεύμα”, ο σκληρός έκανε μερικούς βιαστικούς γύρους και στη συνέχεια τα πάντα μαύρισαν αφήνοντας ένα ξεθυμασμένο ήχο. Παντού είχε σκοτάδι. Τα γύρω οικοδομικά τετράγωνα βυθίστηκαν στο σκοτάδι. Το βράδυ πέρασε βασανιστικά καθώς βίαιοι ήχοι από σπασίματα και κραυγές ακούγονταν πότε μακριά και πότε κοντύτερα και μόνο η αγκαλιά του Βήτα πρόσφερε μια ανακούφιση στην Άλφα κι αντίστροφα.

Το ξημέρωμα τους βρήκε στη βεράντα, ημισκεπασμένους με ένα σεντόνι ενώ απομεινάρια αντικουνουπικών και τσιγάρων βρίσκονταν παντού γύρω τους. Ο Βήτα έφτιαξε ένα μεγάλο ποτήρι φραπέ το άφησε μπρος στην μισοξυπνημένη Άλφα και χώθηκε στην αποθηκούλα όπου ανέσυρε το παλιό τραντζιστοράκι.

Πήρε μια μεγάλη ρουφηξιά και άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Η Άλφα έψαχνε τα εφ-εμ και τα μεσαία τις ειδήσεις των επτά όταν ο Βήτα είπε χαμηλόφωνα: “να μην τρώμε κρέας θα εννοούσε”. Η Άλφα κατάλαβε αμέσως ποιός και συμφώνησε με ένα γνέψιμο του κεφαλιού. Η μαύρη σκιά που είχε τρέξει κάτω από τα μάτια της έκανε το γνέψιμο να φαντάζει ακόμα πιο σοβαρό.

Την ίδια ώρα οι κρατικές και στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών είχαν αρχίσει να εκκενώνουν τις αγροτικές περιοχές ενώ οι αστυνομίες είχαν μετατραπεί σχεδόν σύσσωμες σε εταιρίες απολυμάνσεων και εξοντώσεων. Στα βιβλιοπωλεία είχε γίνει ανάρπαστος ο Απολυμαντής του Γκίμπσον και η ταινία Αραχνοφόβια του Ντε Λωρέντις είχε ξεκινήσει ένα νέο κύκλο ενοικιάσεων στα βίντεο-κλαμπ.

Σε αρκετές αγροικίες οι κάτοικοι είχαν βγάλει τα τουφέκια. Πυροβολισμοί ακούγονταν παντού και δεν έλειψαν τα ανθρώπινα ατυχήματα. Η τηλεόραση έπαιζε για άλλη μια φορά τη “Νύχτα των ζωντανών νεκρών” μόνο που όσοι θεατές είχαν απομείνει ένιωθαν την ανάσα, όχι των νεκρών, αλλά των ζωντανότατων ζώων να τους περιβάλει. Η ανθρωπότητα είχε απομείνει μόνη.

H Kitty, έκανε τις βόλτες τις μακριά από τον πολιτισμό. Είχε μεταφερθεί στις ακτές της χώρας που έβλεπαν ωκεανό. Είχε ξαπλώσει κάτω από την σκιά ενός δέντρου και ενατένιζε στη θάλασσα. Σχεδόν δεν μπορούσε να καταλάβει πως είχαν μπλέξει έτσι τα πράγματα. Της έλειπαν και οι Άλφα-Βήτα... αλλά ένα νέο ένστικτο είχε γεννηθεί μέσα της. Τώρα ονειρευόταν έναν γατοπαράδεισο, χωρίς ανώμαλους γατοφονιάδες και τρελούς (ανθρώπους). Ήταν μόλις ημερών όταν η μανούλα της και τα νεογέννητα αδερφάκια της είχαν δολοφονηθεί από τους γείτονες με την δικαιολογία “που θα τα βάλουμε όλα αυτά”. Οι Άλφα-Βήτα είχαν προλάβει και μάζεψαν την μικρούλα τότε Kitty γεγονός που στάθηκε καθοριστικό για την μετέπειτα σχέση τους. Αναστέναξε παραξενεμένη με τον καινούριο της εαυτό. Ο ήλιος έδυε.

Το επόμενο πρωινό ξεκινούσε μία από τις πιο καθοριστικές μέρες για τον πλανήτη Γη. Ήταν Αύγουστος και στο βόρειο ημισφαίριο η ζέστη έμοιαζε αφόρητη. Στις περισσότερες μητροπόλεις, υπήρχε πλέον ρεύμα μόνο στα νοσοκομεία. Στις αγροτικές περιοχές επικρατούσε ένα χάος. Οι περισσότερες φάρμες είχαν καταστραφεί ολοσχερώς και σε κάποιες περιπτώσεις, οι εργάτες χωρικοί που δούλευαν εκεί είχαν θανατωθεί με τον ίδιο τρόπο που εκτελούσαν τα ζώα. Το ίδιο συνέβη και στα ιατρικά ερευνητικά κέντρα όπου χρησιμοποιούσαν πειραματόζωα. Είχε φτάσει πλέον η ώρα να αναλάβει δράση ο στρατός.

Η μητέρα όλων των στρατών, οι ΗΠΑ, με εκφώνηση του λόγου του προέδρου της “αναλάμβανε την εξόντωση αυτής της νέας απειλής για την ανθρωπότητα, τα ζώα” και με λίγα λόγια υποσχόταν ότι “θα βάλουμε τα ζώα εκεί που τους ταιριάζει, δηλαδή σε κονσέρβες” ενώ, ούτε λίγο ούτε πολύ υπογράμμιζε ότι “δεν θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε και γενναία μέτρα, όπως αυτά που έδωσαν τέλος στον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο”. Στην Χιροσίμα εκείνο τον Αύγουστο, μετά το λεπτό σιγής που κρατάνε στην τελετή της μαύρης επετείου, μέλη της Greenpeace και του παράνομου πλέον Animal Liberation Front φώναξαν “τα ζώα έχουν δίκιο”.

Το νέο μεγάλο έγκλημα ήταν να έχεις κατοικίδιο. Η αστυνομία δεν δίσταζε να εκτελέσει εν ψυχρώ όποιο κατοικίδιο έβλεπε τριγύρω, ενώ, όσοι παρουσιάζονταν ως ιδιοκτήτες μπορούσαν έως και φυλακή να πάνε. Ο στρατός άρχισε το έργο του, εκτελώντας οτιδήποτε είχε γούνα, φτερά ή λέπια, με προοδευτική πορεία. Οι αστικές και οι ημι-αστικές περιοχές οργώνονταν από τζιπάκια με ένστολους κομάντο δολοφόνους ζώων. Εκτός από τις απολυμάνσεις τώρα γίνονταν και επιχειρήσεις δόλου (φάκες, παγίδες) ή ενέδρας.

Στις αγροτικές περιοχές, αλλά και στις περιοχές όπου η φύση ήταν ακόμα παρθένα (ή περίπου...), η δράση του στρατού ήταν πιο καταστροφική. Εκτός από τον πανίσχυρο οπλισμό που διέθεταν, άναβαν και εστίες φωτιάς, ολοκληρώνοντας την καταστροφή. Λίγοι αναρωτιόνταν, που θα φτάσει αυτή η τρέλα, η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο από την ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη, σε βαθμό μη αναστρέψιμο. Το τελευταίο (στην κυριολεξία) φύλο της Ελευθεροτυπίας έγραφε μπροστά “Ν΄ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ” και από κάτω, με ιδιόχειρη γραφή του εκδότη καταργούταν η έκδοση ως ελάχιστο δείγμα συμβολής στην διατήρηση των δασών, ενώ στο βασικό άρθρο της τονιζόταν ότι “θα ξαναγράψουμε όταν θα πάψουν να συλλαμβάνουν δωδεκάχρονα με την κατηγορία κατοχής χρυσόψαρων” και φυσικά όταν αφεθεί ελεύθερος ο γνωστός Ημίαιμος του ‘Εψιλον (ο οποίος κρατείτο με την κατηγορία της προδοσίας).

Ο Βήτα είχε το σακίδιο περασμένο στους ώμους και κράταγε με το δεξί του χέρι την Άλφα, η οποία με την σειρά της κράταγε μια μεγάλη βαλίτσα. Είχαν αφήσει το αυτοκίνητο κάπου στον περιφερειακό και κατέβαιναν το λόφο με κατάληξη την ακτή. Είχαν προμηθευτεί διάφορα πράγματα που δεν ήξεραν αν και κατά πόσο θα τα χρειάζονταν. Θα έμεναν στο εξοχικό του Θείου Πάκη, μια μυστήρια καβάντζα λίγα λεπτά από την ακτή. Ήταν χτισμένο σε σημείο που δεν το έβλεπε κανείς, πνιγμένο στο πράσινο.

“Δεν νομίζεις ότι θα έχουμε πρόβλημα με τα ζώα εδώ;” ρώτησε η Άλφα. Ο Βήτα δεν απάντησε για πρώτη φορά. Είχαν ωστόσο πάρει τα μέτρα τους. Εκτός από το μικρό μποστάνι που υπήρχε εκεί, φορτωμένο με διάφορα λαχανικά, είχαν πάρει και ένα μεγάλο τσουβάλι με αλεύρι. Δεν ήξεραν πόσο θα έμεναν εκεί. Ο Πάκης τους είχε καλέσει έπ’ αόριστον.

Έφτασαν κάτω με τα μπατζάκια τους γεμάτα χώμα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή. Την Άλφα την έζωσαν τα φίδια. Ο Βήτα πήρε το θάρρος και προχώρησε. Η έντονη μυρωδιά που έφτανε στην μύτη του, δεν έκανε λάθος, ήταν μυρωδιά πτώματος. Της ζήτησε να κάτσει για λίγο στην κούνια που ήταν έξω από την πόρτα.

Μέσα στην κουζίνα, το μισοφαγωμένο κουφάρι του Πάκη σάπιζε σιγά - σιγά και του πήρε λίγη ώρα να το βάλει στη μεγάλη μαύρη πλαστική σακούλα. Καθώς μάζευε όλη αυτή την ακαταστασία, το μάτι του έπεσε σε ένα μάτσο λουκάνικα κρεμασμένα στον τοίχο, όσο και την μηχανή του κιμά, την οποία με τόση δεξιότητα χειριζόταν ο Πάκης. Αφού ξεφορτώθηκε ότι δεν ήταν πια ζωντανό, πέταξε όλα τα είδη κρεοπωλείου καθώς και ότι άλλο τα θύμιζαν. Γύρισε στη κούνια και βρήκε την Άλφα κοιμισμένη. Δεν την κούνησε παρά την σκέπασε με μια κουβέρτα πικέ. Κάθισε δίπλα της και βάλθηκε να μασουλάει ένα Cream Cracker προσπαθώντας να διώξει από μέσα του όλες αυτές τις εικόνες και την έντονη μυρωδιά του πτώματος που δεν υπήρχε σαπούνι μυαλού για να το πλύνει.

“Μάλλον δεν θα ξαναφάω χοιρινό” σκέφτηκε.

Οι μέρες πέρναγαν μέσα στη φρίκη ώσπου ένα γεγονός τάραξε την ευτυχία των απανταχού στρατιωτικών και αστυνομικών, οι οποίοι είχαν αποκτηνωθεί σε σοβαρό βαθμό. Η φωτογραφία ενός στρατιώτη να δαγκώνει ένα ζωντανό ελάφι, έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα στις σελίδες του μυστηριώδους site Kitty_StopThe Madness.com. Τα θετικά προς τα ζώα ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ξεκινώντας μια εκστρατεία πληροφόρησης ενάντια στον πόλεμο αυτό. Πλήθος περιοδικών έκαναν αφιερώματα στην ιστορία της ζωολογίας, σε παρουσιάσεις σπάνιων ζώων, όσο και σε τρόπους ομαλής συμβίωσης του ανθρώπου με την φύση. Ακόμα και συντηρητικά έντυπα όπως οι NY Times έκαναν εξώφυλλα όπως “I Can Do Without My Pate' ” και “Veggies Are Safe”. Κάτι είχε συμβεί; Σίγουρα όχι από τους πολιτικούς ή τους στρατιωτικούς κύκλους. Η αλήθεια είναι πως και η στάση των ζώων είχε διαμορφωθεί διαφορετικά. Φαινόταν από τις αργές κινήσεις των ματωμένων ιαγουάρων μετά από τρελό κυνήγι στην τούνδρα. Είχαν κουραστεί.

Την ημέρα εκείνη που έγινε ειρήνη με τα ζώα το νέο δεν φάνηκε να ικανοποιεί την Ένωση Χασάπηδων, τις κατά τόπους αλλαντοποιίες, του αλιείς, τους κυνηγούς, τους διάφορους κτηνοτρόφους (εκτός από εκείνους που δούλευαν για τις εταιρείες γάλακτος) και γενικότερα όλους τους εραστές τις καλής κουζίνας. Μετά από συνθήκη που ψηφίστηκε από όλες τις χώρες του κόσμου (η ψήφος κατατέθηκε μέσω του Ιντερνετ) και υπογράφηκε στην Πάφο της Κύπρου, απαγορεύτηκε οποιαδήποτε χρήση των ζώων χωρίς την συγκατάθεση τους. Η συνθήκη χαιρετίστηκε από τα ζώα με την επίδειξη σχηματισμών σμήνους πουλιών. Ήταν ελεύθερα.

Ο επόμενος καιρός κύλησε αργά καθώς την ψευδαίσθηση της ελευθερίας διαδέχτηκε μια ζοφερή για τα ζώα της πόλης (και γενικότερα της αστικοποιημένης υπαίθρου) πραγματικότητα όπου, ζώα χωρίς δουλειά, πούλαγαν τον εαυτό τους στην μαύρη αγορά για να ζήσουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους και μέχρι να ρυθμιστεί το νομοθετικό δίκαιο που να περιλαμβάνει και την ύπαρξη των ζώων σε μια πολιτεία, θρήνησαν αρκετά θύματα, ακριβοπληρωμένα γεύματα για πλούσιους.

Ωστόσο, γρήγορα τα ζώα, όπου μπορούσαν έφευγαν μακριά από τις πόλεις και έβρισκαν καταφύγιο αλλού. Πέρασαν αιώνες βέβαια μέχρι να ενσωματωθούν κανονικά στο σύστημα ελέγχου των γεννήσεων...

Πίσω στην πόλη, εκείνο το πρωί, η Kitty επέστρεφε στο σπίτι της μετά από πολλές κουραστικές μέρες. Το μόνο που ήθελε ήταν να φτάσει σπίτι, να βάλει ένα Martini, και να αράξει μπροστά στην τηλεόραση, περιμένοντας τους.

Στην παραλία, το σπίτι του Πάκη, το ζευγάρι ξυπνούσε μετά από μέρες συνεχόμενης αϋπνίας και εξαντλητικής κούρασης. Η πείνα τους ήταν μεγάλη. Έφτιαξαν μακαρόνια.

“Λοιπόν, ξέρεις τι μου θυμίζει κάθε φορά που τρώω μακαρόνια με σάλτσα;” ρώτησε ο Άλφα, σχεδόν μπουκωμένος. Η Βήτα τον κοίταξε χωρίς να απαντήσει.

“Το Alien! Ξέρεις μωρέ, την ταινία... Μου θυμίζει εκείνη την σκηνή όπου όλοι έχουν ξυπνήσει από την κρυονική κατάψυξη και τρώνε στο μεταλλικό τραπέζι και συζητάνε για τη γη και κάνουν πλάκα και στο... ο άλλος έχει στο στομάχι του το έμβρυο του Alien και πάνω που τρώνε, εκείνο σκάει μύτη από το στομάχι του άλλου ...” γέλασε, μα η Άλφα δεν έδειξε να τον καταλαβαίνει.

Σε λίγο νόμιζε ότι δεν του άρεσαν τα μακαρόνια ...