“…Μην ξέροντας αν πρέπει ν’αποδώσω

στη φρίκη το κενό κι αν ήμουν μήπως

της ίδιας μου της μοίρας Δούρειος Ιππος

κι αν έπρεπε στη λήθη να ενδώσω,

προχώρησα αργά, εν επιγνώσει

ότι ήμουνα νεκρός-οι ψευδαισθήσεις

του πως και του γιατί οι απαντήσεις

μπερδεύονταν διαρκώς και είχαν δώσει

στον κόσμο αφορμή να ξαναγίνει

αδιάβατος: διδάκτηκα από κείνη

την τύχη, πως ο νους θα με προδώσει

προτού το μυστικό του φανερώσει…..”

Με στίχους σαν τους παραπάνω, ο Ευγένιος Αρανίτσης, φαντάζεται ότι συνομιλεί με τον ποιητή Νίκο Καρούζο, καθώς και με ένα νέο παιδί, το Νίκο Αργυρή, στον κόσμο των νεκρών. Αυτή η ενδιαφέρουσα συνομιλία αποτελεί όλο το Β’μέρος της ποιητικής του συλλογής “Ποιήματα και πράξεις”, το οποίο προλογίζεται με ένα ποιήμα του Ηλία Λάγιου.

Σε αυτό το μέρος της συλλογής παρουσιάζονται οι προαιώνιες αλήθειες για τη ζωή και το θάνατο, για τα μεγάλα νοήματα του κόσμου, υπό μορφή (φανταστικής) συνομιλίας μεταξύ του ποιητή Αρανίτση και του Νίκου Καρούζου. Αξίζει να διαβάσουμε αυτή τη συλλογή για το Β’ μέρος, αλλά και για ορισμένα πολύ καλά και φιλοσοφημένα ποιήματα του Α’ μέρους.

Το γνώρισμα του Αρανίτση είναι η άνεσή του να ορίζει εκ νέου τα ήδη γνωστά πράγματα και να μας προσφέρει μια νέα οπτική γωνία για τη θέασή τους, γεγονός που χαρακτηρίζει τους ξεχωριστούς ποιητές. Γι’ αυτή τη νέα οπτική θεώρηση των πραγμάτων σας προτείνουμε να διαβάσετε αυτή τη συλλογή. Κλείνουμε αυτή την παρουσίαση με ένα χαρακτηριστικό στίχο του πρώτου μέρους: “ οι δρόμοι φεύγουν και έρχονται από παντού // προς οπουδήποτε και // τα σπίτια στέλνουν ανθρώπους απέναντι // και ο κόσμος στέκεται ξανά στη θέση του…”

Links: Ιψ ο Τυπογράφος, παρουσίαση του βιβλίου