Όσο “στρυφνός” κι αν μας φαίνεται σε πολλά πεζά κείμενά του ο καθηγητής Βέλτσος, όπου σκόπιμα γράφει με γρίφους και κωδικοποιημένες φράσεις, τόσο ξεκάθαρος μας παρουσιάζεται στην ποιητική συλλογή “σύμβολα”, στην οποία ξεκινάει από το γρίφο, παίζει με τις λέξεις, κωδικοποιεί και παραπέμπει συνειρμικά, μόνο για να μας οδηγήσει τελικά στη λύση των αινιγμάτων που αρχικά έθεσε.

Σύμβολα εμείναμε καιρών, που απάνω μας βαραίνουν,

άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,

τάφοι, που πάντα με ανοικτή χρονολογία προσμένουν,

γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους…..

Προτείνουμε αυτή τη συλλογή, αν και θεωρούμε ότι ο κύριος Βέλτσος περισσότερο παίζει με τις λέξεις, παρά συνθέτει καθαρή ποίηση, γιατί αξίζει να αναρωτηθούμε πως το λεκτικό σύμβολο- έννοια δημιουργεί ένα γρίφο και πως ο ποιητής, μέσα από απροσδόκητες συνειρμικές σκέψεις παρουσιάζει και λύνει ο ίδιος το αρχικό αίνιγμα.

Χαρακτηριστικό ποιήμα είναι το “morsus diaboli” (δήγμα διαβόλου).Είναι ενδιαφέρον να δούμε εδώ πως η λέξη “δήγμα” (δάγκωμα), παραπέμπει συνειρμικά στην ερωτική πράξη και στο αίνιγμα της “ωμοφαγίας” στο οποίο επιδίδονται οι εραστές.

MORSUS DIABOLI

Το δείγμα σου δεν έφτασε για να σε μεταλάβω

στα άχραντα του έρωτα τα δείπνα, μυστικά

σε δήγμα μετατράπηκε, χωρίς να καταλάβω,

του πάνδημου του δαίμονα, που θέλει εκστατικά

οι εραστές να επαίρονται για μιαν ωμοφαγία

που διέπραξαν συνένοχοι, υποκριτές θνητοί,

ιστρίωνες κι ας διέδιδαν με τη χειρονομία

των αγαλμάτων τη σιωπή, θαρρείς φάση διττή

από τη μια να αιμορραγούν, στης κλίνης το σφαγείο

κι από την άλλη, απαθείς, βουβά να ιερουργούν

στο δώμα του Εχίονα, το τρομερό πορθμείο

διακομιδή υπόσχεται, σε όσους προκαλούν

με δείγματα και δήγματα, του στόματος η στάση

αμφίβολα δηλώνεται, δαγκώνει και φιλεί-

τη σάρκα του ενός, ο άλλος αν χορτάσει,

μιαν έγγραφη απόσταση διαρκώς θ'αναπολεί