|
Θα ’θελα κι εγώ με τη σκέψη μου, να προσφέρω σ’ αυτό τον διάλογο που φαίνεται ν’ ανθίζει.
Τα έργα, είτε το θέλουμε, είτε όχι , είναι πουλιά που φεύγουν απ’ τα χέρια του δημιουργού για να ταξιδέψουν σε κάποιες ψυχές.
Η άποψή μου είναι πως, τα αληθινά μεγάλα έργα, που τα ορίζω ως αυτά που καταφέρνουν να συγκινήσουν βαθιά (σαν ένα δηλαδή «χάραγμα» που μένει στη μνήμη και στο χρόνο), μπορούν να σταθούν ανεξάρτητα από την ταυτότητα και την ιστορία του δημιουργού τους.
Ωστόσο, προκειμένου να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί καλύτερα, το έργο κάποιων δημιουργών, είναι συχνά απαραίτητη μια παραπέρα πληροφόρηση. Θα αναφέρω τον Οδυσσέα Ελύτη που είναι ένας ποιητής – μύστης.
Σε αυτήν μάλιστα την κατεύθυνση, σε αυτήν κυρίως, θα επιθυμούσα εγώ, ένας «ανήσυχος» αναγνώστης, να συντάσσεται το όποιο μετα-κείμενο των ανθρώπων που μπαίνουν στην περιπέτεια μιας κριτικής ή μιας παρουσίασης.
Το «σε ποιο βαθμό η πληροφορία που έχουμε για το δημιουργό αλλάζει (είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο) την εικόνα που θα είχαμε για κάποιο καλλιτεχνικό έργο, χωρίς την πληροφορία», νομίζω έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Από το ποιος είναι αυτός που στέλνει την πληροφορία και πως τη συντάσσει, από την κριτική ικανότητα αυτού που τη λαμβάνει, από το πόσο γρήγορα και σε ποια στιγμή γίνεται αυτό…
Αλλά και πάλι θα σημειώσω πως, το έργο είναι αυτό που εντέλει θα μείνει. Ένα έργο τέχνης βέβαια μπορεί να είναι και μια ανθρώπινη στάση, ή η ίδια η ζωή…
Λευτέρης Δεβεράκης
|