|
Κατά πρώτον να σε ευχαριστήσω που τα διάβασες και κατά δεύτερον (ακόμα περισσότερο) για τα σχόλιά σου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα οτι κάποιος διέθεσε χρόνο.
Καταλαβαίνω τι εννοείς περί "οπτικοποίησης" και ενδεχομένως να έχεις δίκιο - δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Πιθανότατα, αυτός που το διαβάζει να κουράζεται από τους μικρούς στίχους και την "κατακόρυφη" μορφή που μπορεί να έχει το κείμενο. Από την άλλη το κάνω σε σημεία (ίσως έπεσες και στις περιπτώσεις) όπου θα υπήρχε περισσότερη ένταση αν κάποιος το διάβαζε δυνατά. Δεν ξέρω, πάντως με έβαλες σε σκέψεις...
Πιο πολύ μου άρεσε όμως αυτό που έγραψες περί του αφηρημένου των θεμάτων και αυτό γιατί κάτι τέτοιο είναι στις προθέσεις μου. Ότι γράφω αποτελεί για μένα ένα είδος προσωπικού, κωδικοποιημένου "ημερολογίου" (συνήθως σημειώνω και ημερομηνίες). Εννοείται πως πίσω από αυτό που φαίνεται αφηρημένο, για μένα βρίσκεται ένα συγκεκριμένο γεγονός, σκέψη κοκ. Το συγκεκριμένο όμως περνά (για διάφορους λόγους) μέσα από πολλά "φίλτρα" ώστε να καταλήξει αφηρημένο.
Γενικότερα, αυτό που σιχαινόμουν στο σχολείο (το βλέπω ειδικά τώρα 4 χρόνια μετά τις πανελλαδικές) ήταν ο άκυρος τρόπος που δουλεύαμε τα κείμενα:συγκεκριμένα σύμβολα, συγκεκριμένες ερμηνείες και μια λογική του τύπου "1+1=2", πράγμα τελείως αντιπαιδαγωγικό, πόσο μάλλον δε αντιποιητικό. Σίγουρα, υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδηγούν σε μια τέτοια λύση και κατά την γνώμη μου είναι περισσότερο σύνθετοι και λιγότερο "αγνοί" από το κλασικό "σωπά ρε αδερφε - και πως αλλιώς να γίνει το μάθημα?" Τέλος πάντων…
Under the spreading chestnut tree
I sold you, you sold me...
|